JAJATÉN ARJUNA Kacaturkeun hiji peuting, Pandawa keur ngariung dahar. Heug téh damarna katebak angin, nepi ka pareumna. Atuh puguh baé kaayaan jadi poék meredong. Sabot damar tacan dihurungkeun deui, nu dalahar mah terus baé ngahuap. Arjuna ngagerentes dina jero haténa, cacakan poék, tapi ari dahar mah geuning henteu salah ngahuap. Boaboa mentangkeun gondéwa ogé kitu. Rék caang, rék poék, ari bari dibarengan ku rasa mah jamparing anu dipentangkeun téh moal nyalahan kana tujuanana. Tina éta pangalaman, Arjuna beuki soson-soson baé diajar manah. Di nu poék, di nu caang, jamparingna tara nyalahan. Sakali mentang gondéwa, taya hiji ogé jamparingna anu nyasab. Malah lila kalilaan mah geus teu ngawagu deui di nu poék ogé. Éta kabéh katingali ku Resi Dorna, maha guru nu tara towong unggal poé ngawuruk Pandawa. Éta bagawan téh bungah kacida ningali kumaha keyengna Arjuna diajar. Pokna bari ngaléng Arjuna, “Kasép, mugi sing percaya ka Ama. Kabisa hidep dina mentangkeun gondéwa téh punjul ti batur. Moal aya saurang ogé nu bisa mapakan.” Kocapkeun Maha Resi Dorna tuluy ngadeuheus ka Raja Astina, Prabu Déstarata. Maksudna unjukan hayang némbongkeun kabisa murid-muridna, nyatana Pandawa jeung Kurawa, di payuneun balaréa, sarta hayang kauninga ku pangeusi karaton. Raja Déstarata sasauran, “Kaula nganuhunkeun pisan kana jasa Maha Resi, nu geus ngatik ngadidik anakanak kaula, para satria Astinapura. Hanjakal kaula teu bisa nyaksian ku panon sorangan, kumaha parigelna barudak.” Cunduk kana waktuna, Pandawa jeung Kurawa, para satria Astina, asup ka alunalun karajaan. Asupna tarunggang kuda. Papakéanana hurung-hérang, bari mawa pakarang andelanana séwang-séwangan. Para pangagung karajaan ogé tos lalinggih, sarta ngaraos suka ku kagagahan para satria. Nu lalajo mungguh ngaguruh kaleprok éak-éakan. Teu jauh ti papanggungan para pangagung, calik Begawan Dorna. Raksukanana singsarwa bodas. Sieup jeung dedeganana, matak ajrih nu ningali. Rambutna geus ngeplak bodas, ngarumbay patingselewir, katebak ku angin leutik. Janggot mayutmut lir kapuk. Hiji-hiji, satria dipentés katiasana. Waktu kagiliran mentangkeun gondéwa, para satria dipiwarang nuliskeun ngaranna dina papan. Tapi lain nulis ku péna ieu mah. Ngaran kudu ditulis ku jamparing. Sagunduk jamparing nu dipentangkeun, kudu ngawangun tulisan dina papan. Taya hiji ogé satria nu teu bisa nuliskeun ngaranna. Kabéh papada tiasa sarta alus katempona. Anu surak mungguh ngaguruh. Prabu Déstarata ngaraos suka ati, sanajan henteu tiasa ningal sapertos nu sanés. Giliran Pangéran Duryudana, anu dipintonkeun téh kaahlianana ngulinkeun gada. Layanna Pangéran Bima. Duanana puguh harelung jangkung, sarta katiasana ngulinkeun gada papada matak hélok nu lalajo. Der, tanding pahareup-hareup. Itu kuat ieu rikat. Itu bedas ieu linghas. Sora gada nu diadu jeung taméng waja, tingbelentrang buburinyayan. Ari Duryudana jeung Bima salilana tara akur. Salila némbongkeun kamonésan téh bari dibarung napsu. Atuh matak cilaka mun teu awas waspada téh. Sarta mun teu gancang dipisah ku Aswatama nu dipiwarang ku Resi Dorna, boa duanana tuluy galungan taya reureuhna. Bagawan Dorna teras ngadeg, sasauran agem pisan, “Mugi kauninga, aya murid kaula anu pangpunjulna dina mentangkeun gondéwa. Saha deui mun lain Arjuna, bébénténg Astinapura. Ku kaula ayeuna ngahaja rék dipentés katapisanana.” Ger nu surak ayeuh-ayeuhan. Nu di tukang ngangseg ka hareup, pasedek-sedek, papada hayang sidik ka putra panengah Pandawa. Arjuna asup ka pakalangan bari umat-imut. Budina teu weléh manis. Tuluy nataharkeun gondéwa jeung jamparingna. Geus kitu, der mesat-mesatkeun jamparing. Bari nangtung, bari calik, atawa bari deku, jamparing taya nu nyalahan. Kitu deui bari lumpat bari cicing, bari noong atawa bari meléng, sarua matak hélok nu ningali. Begawan Dorna nyayagikeun babagongan tina perunggu, keur araheun Arjuna ngajamparing. Ari belesat, sungut babagongan téh metet ku jamparing nu dilepas disakalikeun. Ku tarik-tarikna tanaga Arjuna, babagongan tina perunggu nepi ka parat ku jamparing. Tuluy Maha Resi Dorna miwarang ngagantungkeun tanduk muding, nu diayunkeun gugulawingan. Maksadna, sangkan liang tanduk nu teu cicing téh, kudu dipinuhan ku jamparing Arjuna. Ahéng, henteu lila ti harita liang tanduk geus metet ku jamparing Arjuna. Teu kurang teu leuwih aya dua puluh hiji jamparing jumlahna. Ibu Kunti nu nyaksian di papanggungan, teu kawawa merebey cisoca. Kagagas ku ningali ingkang putra nu sakitu parigelna. Teu ngabibisani, da puguh saha indung anu teu agul ku katiasa putra. Mungguh matak nalangsa.

JAJATÉN ARJUNA Kacaturkeun hiji peuting, Pandawa keur ngariung dahar. Heug téh damarna katebak angin, nepi ka pareumna. Atuh puguh bae kaayaan kitu poék medong. Sabot damar tacan dihurungkeun deui, nu dalahar mah teras-terasan napas. Arjuna ambek dina jero haténa, cacakan poék, tapi ari dahar, mah geuning henteu, lepat. Boaboa nyepeng gondéwa ogé kitu. Rék caang, rék poék, ari bari sasarengan, jigana mah jamparing anu parantos disingkirkeun tina masalah nyalahkeun éta tujuan. Tina éta pangalaman, Arjuna beuki soson-soson anu diajar manah. Di nu poék, at nu caang, jamparingna tara nyalahkeun. Sakali mentang gondéwa, taya hiji ogé jamparingna anu nyasab. Malah lila kalilaan mah geus teu ngawagu deui sareng nu poék ogé. ta panon katingali abdi Resi Dorna, guru hébat nu tara towong unggal dinten ngawuruk Pandawa. ta bagawan téh bungah kacida ningali kumaha keyéngna Arjuna diajarkeun. Pokna bari ngaléng Arjuna, “Kasép, anjeun sanés hoyong percanten ka Ama. Kabisa hidep dina mentangkeun gondéwa téh langkung ti batur. Éra yén Saurang ogé nu tiasa dibéréskeun. " Kocapkeun Maha Resi Dorna tuluy ngadeuheus ka King Astina, Prabu Déstarata. Maksadna pikeun nunjukkeun impian murid, kanyataanna, Pandawa Jeung Kurawa, di Payuneun Balaréa, sareng Hayang Kauninga I Pangeusi Karaton.Raja Déstarata Sasauran, “Anjeun pisan ngahatur nuhun kana jasa Maha Resi, nu parantos ngatik ngadidik murangkalih Kaula, satria ti Astinapura. Hanjakal Kaula Teu tiasa nyaksian kuring panon solo, Kumaha Parigelna Barudak. " Cunduk kana waktos, Pandawa sareng Kurawa, satria Astina, asup ka alunalun karajaan. Asupna tunggang kuda. Papakéanana hurung-hérang, bari mawa ahli andelanana séwang-séwangan. Para pangéran karajaan, ogé tos lalinggih, sareng sareng ngaraos, kuring resep yén pendekar anu gagah. Nu lalajo leres-leres rame pisan. Teu jauh tina panggung anu hebat, calik Begawan Dorna. Raksukanana singsarwa bodas. Sieup sareng dedeganana, matak ajrih nu ningali. Rambutna geus banged bodas, ngarumbay patingselewir, sigana anginna leutik. Janggot mayutmut lir kapok. Hiji-hiji, satria dipentés katiasana. Nalika giliran aranjeunna kanggo nyungkeun gondéwa, para ksatria dipenta nyerat catetanna dina papan. Tapi bénten upami nyerat pulpén, éta waé. Karangan kudu ditulis ku kuring jamparing. Sagunduk jamparing nu manjang, anjeun kedah ngawangun tulisan dina papan. Taya hiji ogé satria nu teu tiasa nyerat karangan. Sakumaha papada tiasa sareng alus katempona. Anu Surak nyaring pisan. Prabu Déstarata ngaraos resep manah, sanajan henteu tiasa ningal sapertos anu sanés. Giliran Pangéran Duryudana, sareng anjeunna ditingalikeun nonton bola. Dines Pangeran Bima.Duanana puguh harelung jangkung, sareng katiasana ngulinkeun gada papada matak hélok nu lalajo. Der, pertandingan-up-hareup. Éta kuat nyaéta ikat. Éta Bedas ieu Linghas. Sora gada nu ngadu ngalawan taméng waja, tingbelentrang porridgenyayan. Ari Duryudana jeung Bima salilana tara akur. Salila nyarios yén anjeunna nembé hoyong pisan. Atuh, panon goréng, tapi ati-ati, téh. Ug, tapi sesah pikeun kuring misahkeun, Aswatama nu, ditunjuk ku kuring, Resi Dorna, boa duanana tuluy galungan taya reureuhna. Bagawan Dorna kagét, wareg pisan, “Mugi Kauninga, aya murid Kaula anu pangpunjulna dina méntalkeun gondéwa. Saha deui mun Arjuna anu sanés, forténg Astinapura. Kuring yakin anjeun ayeuna sareng kuring nyobian kéngingkeun dipentés katapisanana rék. " Ger nu surak ayeuna-ayeunuhan. Nu di pengrajin nganggseg ka hareup, pasedek-sedek, papa hayang sidik ka putra tengah Pandawa. Arjuna asup ka bari bari ummah-lucu. Budina teu weléh amis. Tuluy nataharkeun gondéwa sareng jamparingna. Geus kitu, der mesat-mesatkeun jamparing. Bari nangtung, bari calik, atawa bari deku, jamparing taya nu nyalahkeun. Kitu deui bari lumpy bari cicing, bari noong atanapi bari meléng, sami matak hélok nu ningali. Begawan Dorna nyayagikeun babagong tina gangsa, angkat ka Arjuna ngajamparing. Ari ieu belesat, babagong mah ngagerendeng tea metet jamparing nu dileupaskeun di sakalikkeun.Kuring tug di tanaga Arjuna, anu babagong tina gangsa nepi ka parat kuring jamparing. Tuluy Maha Resi Dorna Miwarang ngagantung tanduk leutak, teras ngayun gugulawingan. Maksadna, mikirkeun tanduk nu teu cicing téh, kuring kedah dipinuhan jamparing Arjuna. Ahéng, henteu lila ti harita parantos metet tanduk liang kuring jamparing Arjuna. Teu kirang teu langkung aya dua puluh hiji jamparing total. Indung Kunti nonton di panggung, Teu Kawawa nolak ka Cisco. Ideu na nyaéta kuring ningali paninggalan putra abdi, kakasih Parigelna. Teu ngabibisani, da puguh Saha indung sareng bapa teu agul ku katiasa putra. Nya duka teuing.