TUKANG CUKUR PANIPUAN Aya hiji jelema imah-imah di sisi leuweung. Unggal poé sok ngala suluh, tuluy dijual ka dayeuh. Teu daékeun ngajual suluh di pasar anu deukeut, da payuna tara mahal kawas di dayeuh. Jadi najan jauh ogé, manéhna sok pulang-anting ka dayeuh. Biasana inditna sok subuh-subuh, datangna deui ka imah geus beurang pisan. Geus barangdahar indit deui ka leuweung, datangna deui geus burit. Kacaritakeun manéhna téh meuli kaldé. Sawatara poé henteu ka dayeuh, ngumpulkeun heula suluhna, supaya rada loba. Barang suluhna geus loba, tuluy dimuatkeun kana tonggong kaldé. Isuk-isuk manéhna indit ka dayeuh. Datang ka dayeuh geus panas, geus meujeuhna kaluar késang. Barang ngaliwat ka hareupeun tukang cukur, tukang suluh téh dieureunkeun. Ari éta tukang cukur ngaranna téh Ali. Tukang cukur mashur pisan, lantaran nyukurna pinter jeung gancang. Tara aya anu raheut, tara baréd-baréd acan nu dicukur ku Ali mah. Para ménak jeung nu baleunghar sok mungpung ka Ali baé. Unggal poé tara towong nu datang ménta dicukur. Tampolana nepi ka aya limaan nu ngadagoan giliran téh. Teu kudu dicaritakeun yén Ali loba duitna, da disarebutna gé tukang cukur beunghar baé. Upama pareng keur peré, manéhna sok jalan-jalan bari nulak cangkéng jeung luak-lieuk. Pangrasana jagat téh asa nu manéhna baé. “Héy, tukang suluh, ka dieu!” ceuk tukang cukur. Sanggeus tukang suluh eureun, tuluy ditanyakeun hargana. “Tilu rupia, teu kénging kirang,” ceuk tukang suluh. “Mahal teuing,” ceuk tukang cukur, “Lamun dibikeun saringgit, kabéh kai anu aya dina tonggong kaldé ku kuring dibeuli. Geura pikir, batan capé nawarkeun ka mana-mana, tur sakieu panas poéna, mending gancang aya nu meuli. Jeung karunya ka indung barudak di imah, apan keur ngadagoan butuh keur balanja.” Tukang suluh teu gancang-gancang ngajawab, lantaran bingung. Ari dibikeun saringgit, murah teuing. Ari teu dibikeun, da hayang geura balik. Omongan tukang cukur téh kabéh keuna ka manéhna. Lila-lila kakara ngomong, pokna, “Tambihan waé satalén deui, Juragan.” “Ah, embung. Lamun dibikeun saringgit, kabéh kai anu aya dina tonggong kaldé dibeuli. Ari teu dibikeun mah nya kajeun teuing.” Sanggeus ngahuleng sakeudeung, pok tukang suluh téh ngomong, “Mangga atuh saringgit ogé, da ieu parantos siang, hayang geura wangsul.” “Los ka ditu, ka dapurkeun!” Pék suluh téh diturunkeun tina tonggong kaldé, tuluy diakutan ka dapur, ditumpukkeun di juru. Geus kitu tukang suluh téh tuluy nyampeurkeun tukang cukur, rék ménta duitna. “Éta séla gé kudu dikadapurkeun, ongkoh kai kénéh éta séla gé,” ceuk tukang cukur. “Apan suluh mah sadayana ogé parantos dikadapurkeun, Juragan,” ceuk tukang suluh. “Har, apan tadi dua kali geus disebutkeun, yén saringgit téh kabéh kai anu aya dina tonggong kaldé.” “Teu kasanggakeun séla mah.” “Los baé atuh geura balik. Ari suluh mah, da geus disosi dapurna gé.” “Nyuhunkeun artosna atuh.” “Ka dieukeun heula séla. Engké dibayar saringgit.” Tukang suluh kapaksa mikeun séla, najan kacida keuheuleunana ogé. Geus kitu mah kakara nampa bayaran. Wantuning di sisi jalan gedé, anu ngaraliwat loba nu eureun, ngadon ngarogrog anu keur patorong-torong. “Teu boga di karunya tukang cukur téh,” ceuk nu saurang. “Pédah ka nu bodo baé, da ka nu pinter mah moal wanieun.” “Biasana si éta mah.” “Padahal loba duitna mah.” “Ka Juragan Jaksa geura, nyuhunkeun tulung!” “Di mana bumina Juragan Jaksa téh?” ceuk tukang suluh. Aya saurang jajaka anu daékeun nganteur. Tuluy éta tukang suluh téh dianteurkeun ka bumina Juragan Jaksa. Di payuneun Juragan Jaksa, tukang suluh nyarita satara-basna, naon anu geus kajadian. Sanggeus tamat caritana, Juragan Jaksa ngahuleng bari gogodeg. “Hanjakal euy, silaing mah salah harti. Maksud tukang cukur, kabéh kai anu dina tonggong kaldé nu ditawar saringgit téh. Ari marukan silaing suluh wungkul, anu matak dimang-gakeun ku silaing. Cindekna mah silaing nu salah téh, déwék teu bisa nulungan.” Tukang suluh ngan bati handeueul baé. Cong nyembah, jung nangtung. Léos indit bari ngarasa nalangsa. Suluh geus dijual murah, turug-turug kudu meuli deui séla. Mana atuh keur balanja? *** Kacaritakeun raja di éta nagara, kaceluk ka awun-awun, kawentar ka mana-mana tina kaadilanana, towéksa ka rahayatna. Anjeunna sok mindeng nyamur, angkat nyalira ka luar kota, bisi aya abdi-abdi nu dijepit atawa cacah dikaniaya ku ponggawa nagara. Harita gé anjeunna nuju ngaronda, nganggo dangdosan sudagar. Teu katara meueus-meueus acan, yén anjeunna téh raja. Tukang suluh nu tadi téa keur ngiuhan dina handapeun tangkal asem sisi jalan. Raja nyaketan ka dinya, saréhing éta jelema katingalieun semu nu susah. “Ku naon dulur, kawas aya nu dipikiran?” saur raja. “Puguh abdi téh aya nu nipu, juragan,” témbal tukang suluh. “Nipu kumaha?” Barabat tukang suluh téh nyaritakeun akalna tukang cukur, nepi ka manéhna katipu. “Saha ngaranna tukang cukur téh?” “Ali disarebatna mah.” “Naha lain ka Juragan Jaksa, nyuhunkeun tulung?” “Parantos ku abdi dideuheusan, nanging ku anjeunna abdi téh dilepatkeun.” “Nurutkeun undang-undang mah nya sampéan anu salah. Tapi éta tukang cukur téh jelema jahat, kudu aya hukumanana.” “Sumuhun leresna mah. Nanging nya saha atuh nu badé ngahukumna?” “Aya waé,” saur raja. “Ayeuna mah sampéan dibéré duit ku kaula, keur meuli séla. Tapi isuk kudu datang deui ka dieu, isuk-isuk pisan.” “Ngabantun suluh?” “Ah, entong mawa suluh. Tapi kaldé kudu dibawa.” “Mangga. Nuhun dipaparin artos.” Tukang suluh tuluy balik ka lemburna. Raja ogé lajeng mulih ka karaton. Kocap isukna, isuk-isuk tukang suluh geus indit deui ka dayeuh. Kaldéna gancang leumpangna, da teu beurateun ku momot. Sapanjang jalan tukang suluh téh teu weléh nanya ka dirina sorangan, rék kumaha sudagar téh? Keukeuh baé manéhna ka raja nyangka sudagar, lantaran dangdosanana téa kawas sudagar. Teu kungsi lila geus nepi ka tempat anu kamari. Tukang suluh nyangcangkeun kaldé kana pagér, bari ngadagoan “sudagar”. Harita kénéh raja geus sumping, tetep nganggo dangdosan sudagar, bari nyandak réncang saurang, dangdananana kuli. “Éta kaldé,” saur raja, “Sina ditungtun ku ieu batur kaula. Urang ngawarah nu nipu sampéan téa. Ali ngaranna téh lin?” “Sumuhun,” ceuk tukang suluh, bari tuluy ngalaan cangcangan kaldé, sina ditungtun ku kuli téa. Éta kuli dititah ti heula nungtun kaldé ka tempat tukang cukur. Ari raja angkat alon, diiring ku tukang suluh. Barang datang ka nu dijugjug, kuli téh tuluy nyangcang kaldé, geus kitu kakara ngetrok panto, sarta asup ka tempat Ali, ménta dicukur. “Naha ménta dicukur ka dieu? Kapan loba tukang cukur téh. Nu dicukur di dieu mah paraménak jeung nu baleunghar, lain kuli,” ceuk tukang cukur. “Ti kapungkur hayang dicukur di dieu téh, margi Juragan parantos mashur tukang cukur pangpinterna. Ayeuna kaleresan keur gaduh artos, hayang nyobi dicukur ku nu sakitu mashurna. Mundut sabaraha ogé, tangtos dibayar ku abdi,” ceuk kuli. Dipuji kitu mah, Ali téh pelér. “Hadé baé hayang nyoba mah. Mayarna mah biasa we sarupia,” ceuk tukang cukur. Di tukang cukur anu séjén, mayarna téh ngan satalén. Tacan ngarasa kuli mah dicukur mayarna sarupia. Tapi da éta mah Ali ngaranna ogé, nu geus sakitu mashurna. Sanggeus diuk dina korsi, pék kuli téh disabunan, tuluy dicukur. Ari geus réngsé, kuli téh nanya, “Kersa upami nyukur sobat abdi?” “Hadé. Di mana ayeuna?” “Itu di luar, ngantosan.” Kuli ngaluarkeun duit dua rupia tina sakuna. Dibayarkeun ka tukang cukur, nyaéta bayaran nyukur manéhna jeung sobatna. Geus kitu tuluy ka luar. Teu kungsi lila geus ngetrok deui panto, bari nungtun sobatna téa. Barang pantona geus muka sarta kaldéna rék asup, Ali kagéteun kacida. “Naon ituh? Moal enya kaldé rék dicukur di dieu?” ceuk Ali. “Ongkoh ieu sobat kuring téh. Anjeun geus sanggup nyukuran sobat kuring, jeung anjeun henteu nanyakeun saha-sahana nu disebut sobat ku kuring téh.” “Jelema mah sobatna kudu jeung jelema deui, lain kaldé.” “Kajeun kaldé kajeun naon, ari bageur ka kuring mah sobat ngaranna. Komo batur mah aya nu nyobat jeung anjing sagala.” “Moal! Kuring mah moal nyukuran kaldé!” “Sobat kuring kudu dicukuran ku anjeun!” “Anu burung anu nyukuran kaldé mah!” Sabot kitu, nu nyamur sudagar téh nepi ka dinya sarta nyampeurkeun ka Ali. Ali ditunjuk irungna bari disentak. “Mémang jahat sia téh Ali! Ieu kaldé ku sia kudu dicukuran!” saur raja. Ngadéngé kasauran raja kitu, Ali ngambek. “Ieu lain perkara anjeun. Anjeun entong pipilueun!” ceuk Ali. “Mémang ieu perkara aing! Hayoh indit ka alun-alun, sia kudu nyukuran kaldé di alun-alun!” “Saha anu maréntah kitu?” “Aing, raja!” Ali munggah reup geuneuk ray pias, bawaning reuwas, barang awas yén sidik raja anu nyamur téh. Turug-turug di pungkureunana aya tukang suluh, nu kamari ditipu ku manéhna. Manéhna ngartieun, yén dosana geus kauninga ku raja, sarta henteu meunang henteu kudu aya hukumanana. Gancang waé manéhna nyokot jajambaran jeung sabun, milihan sikat nu panggedéna, tuluy indit ka alun-alun, nuturkeun kuli, nuturkeun kaldé. Ari datang ka alun-alun, pék Ali nyabunan kaldé, sarta maké disimbutan ku lawon bodas sagala, kawas nyukuran jelema baé. Harita téh ninggang pisan kana waktu bubaran sakola. Atuh barudak nu kakara balik ti sakola téh kabéh ngabring ka alun-alun, tinggorowok ti kajauhan, nyebutkeun aya nu gélo, nyukuran kaldé, tuluy ngarogrog ka nu keur nyukur, bari saleu-seurian. “Bérés nyukur kaldé mah cik domba kuring pangnyu-kurankeun!” ceuk nu saurang. “Di kuring mah ucing cukuraneun téh,” ceuk nu saurang deui. Ali asa teu beungeutan, bawaning éra jeung ambek, hayang males ka barudak. Tapi teu bisa kukumaha, da sieun-eun ditambahan hukumanana, wantuning raja geus miwarang gulang-gulang, nyaksian Ali nyukuran kaldé. Lain barudak waé, kolot ogé loba nu datang ka dinya. Beuki lila beuki loba, malah aya tukang sapatu, tukana ngaput, tukang kaléng, jeung nu séjénna, ngahaja nunda pagawé-anana da hayang ngabuktikeun béja, majar Ali jadi gélo, tukang cukur nu kumagungan téa bet ngadon nyukuran kaldé di alun-alun. Di antara anu lalajo anu sakitu lobana téh aya anu teu nyahoeun, kumaha asal-usulna nu matak kitu. Tapi sanggeus tukang suluh nyaritakeun lalakonna ti awal nepi ka ahir, kakara maranéhna téh leungit héranna sarta muji ka anu jumeneng raja, tina kaadilanana jeung katowéksaanana.

BARBER MURAH Aya Hiji Jelem Imah di sisi Leuweung. Unggal poé pura-pura males, tuluy dijual ku dayeuh. Teu daékeun ngical obor di pasar anu caket, sareng payuna tara mahal di dayeuh. Janten tuangeun anu panjang, man, ngirim pura-pura balik ka imah kalayan anting, dayeuh. Biasana, inditna semu subuh, nalika anjeun sumping, anjeun bagja pisan. Geus Barangdahar indit deui ka leuweung, datang deui geus burit. Kacaritakeun perlindungan téh meuli kaldé. Sawatara dinten henteu ka dinten, kumpulkeun heula suluhna, supados anjeun rada bungah. Suluhna geus loba barang, tuluy dimuat kana keun kana tonggong kaldé. Isuk-isuk dikirim indit ka dayeuh. Sumping ka dayeuh parantos panas, parantos meujeuhna kaluar pinuh. Barang ngaliwat tukang cukur harupeun, obor tea dieureunkeun. Ari éta tukang cukur ngaranna Ali. Tukang cukur kawéntar pisan, sabab anjeunna palinter tiasa kagoyang. Tara aya anu raheut, tara bared-baréd acan nu dicukur ku kuring, Ali mah. Para menak sareng nu baleunghar lumayan salami anjeun Ali bae. Unggal dinten tara towong nu sumping hoyong dicukur. Tampolana nepi ka aya limaan anu giliran. Teu kedah milarian takeun yén Ali seueur Uangna, sareng anjeunna kawengku ku tukang cukur beunghar baé. Upama pareng keur peré, ngagambarkeun pura-pura jalan-jalan ngan ukur nyobian kénging cangkéng sareng luak-lieuk. Pangrasana semesta nyaéta asa anu ngajantenkeun dirina."Hei, senter, anjeun dieu!" kotoran tukang cukur. Obor Eureun, tuluy naros hargana. "Tilu rupia, teu kénging kirang," gerendeng tukang obor. "Mahal teuing," témbal tukang cukur, "upami didamel tina saringgit, sadayana kai anu aya dina tonggong kaldé ku curing dipésér. Geura panginten, batan capé ayana dimana-mana, wisata sakieu panas dintenna, langkung saé ngagantung aya nu ngagaleuh. Jeung karyo téh indung Barudak di bumi, naha anjeun peryogi artos kanggo mayar saldo. " Petugas pemadam kebakaran teu weléh ngajawab, sabab anjeunna bingung. Ari didamel saringgit, mirah teuing. Ari teu diwangun, sareng hoyongna anjeunna uih deui. Ngawangkong tukang cukur téa sadayana keuna kaanggo. Lila-lila kakara ngomong, pokna, “Tambihan waé satalén deui, juragan.” "Oh, embung. Upami didamel tina saringgit, anu tiasa dianggo anu aya dina tonggong kaldé didamel. Ari teu didamel ku kajeun teuing. " Ningali ngahuleng sakeudeung, tukang ngadamel tea, saurna, "Mangga atuh saringgit oge, da ieu parantos siang, hoyong geura wangsul." "Los ka ditu, ka kitchenkeun!" Iteuk téh diturunkeun kana tonggong kaldé, tuluy dibawa ka dapur, ditumpuk dina juru.Geus, kami tukang ngurus tèh, anu dugi ka kantor tukang cukur, aranjeunna nyuhungkeun artos. "Éta séla gé kedah dikadapurkeun, ongkoh kai tetep éta séla gé," tukang cukur ngarengkol. "Aya naon sareng obor, mah sadayana ogé parantos dikadukeun, juragan," saur tukang obor. "Har, naha anjeun nyebatkeun parantos dua kali langkung tiheula, yén saringgit téh kusabab anjeun aya dina tonggong kaldé." "Teu kasanggakeun séla mah." “Los baé atuh geura balik. Ari suluh mah, da parantos sareng dapur gé. " "Nyuhunkeun artosna atuh." “Ka dieukeun heula séla. Engké dibayar saringgit. ” Teknisi kampak mikeun séla, sanaos kacida keuheuleunana ogé. Geus, urang kakara tanpa dibayar. Wantuning di sisi jalan gedé, anu ngaraliwat loba nu eureun, ngadon ngarogrog anu keur patorong-torong. "Teu boga aya dina harta tukang cukur," saur nu saurang. "Jempé, bodo, bae, pinter, hampura wanieun." "Biasana éta mah." "Sanaos seueur artos." "Ka juragan Jaksa geura, nyuhunkeun tulung!" "Dimana pangacara umum téh?" ngintip obor. Aya Saurang jajaka anu daékeun nganteur.Tuluy éta instruktur téa dianteurkeun ka bumina Jaksa Agung. Di kantor jaksa, padamel perpanjangan nyarios ka satara-basna, naon anu parantos kajantenan. Calon lulusan caritana, kantor Jaksa Agung ngan ukur nyikikik. "Hanjakal, punten, kuring salah paham. Maksadna tukang cukur, sadayana kai anu dina tonggong kaldé nu ditawarkeun saringgit téa. Ari marukan meuntas Suluh Wungkul, Anu Matak dimang-gakeun kuring nyebrang. Cindekna, hapunten, anjeun lepat, anjeun tiasa ngabantosan. " Pagawe perpanjangan ngan ukur ngurus handeueul baé. Cong sembah, jung nangtung. Léos indit téh asa nalangsa. Suluh geus dijual murah, anjeun kudu merhatoskeun deui séla. Dimana kasaimbanganana? *** Kacaritakeun raja at éta nagara, kaceluk ka awun-awun, kawentar ka dimana-mana tina kaadilanana, towéksa ka rahayatna. Rinci pura-pura éra, anjeunna naék sorana badé ka luar kota, atanapi upami pelayan dicapit atanapi dianiaya ku nagara ponggawa kuring. Harita gé anjeunna nuju ngaronda, nganggo sudagar dangdosan. Teu katara meueus-meueus acan, éta leres téh raja. Pagawé perpanjangan anu nuju ribut di handapeun tangkal tamarind di sisi jalan. Raja kagungan rasa naksir ka anjeunna, saréhing éta jelema katingalieun sadayana sesah. "Ku naon heula, naha anjeun ngémutanana?" saur raja. "Puguh servi téh aya nu nipu, juragan," saur tukang obor."Nipu kumaha?" Barabat anu obor tèh nyaritakeun kalna tukang cukur, dugi ka ditampi katipu. "Saha garanna tukang cukur téh?" "Ali disarebatna mah." "Nya, bénten, Kapala Jaksa, nyuhunkeun tulung?" "Abdi parantos, abdi abdi dikirim ka anjeun, nanging abdi dipercaya, abdi abdi parantos dileupaskeun." "Numutkeun hukum, anjeun salah. Tapi upami tukang cukur jahat, pasti aya hukuman. " "Sumuhun leresna mah. Nya nanging saha atanapi nu badé ngahukum anjeunna? " "Aya waé," saur raja. "Ayeuna, naha anjeun tiasa masihan artos, punten, hapunten. Tapi rumor kedah sumping deui ka dieu, gosip pisan. " "Bantosan obor?" "Ah, entong mawa obor. Tapi kaldé kedah dibawa. " "Buah manggah. Nuhun kakeunaan artos. " Pagawé sénter bakal balik deui ka lembur. King ogé teras mulih ka karaton. Éta banyolan énjingna, énjing-énjing mangrupikeun senter parantos angkat deui ka dinten ayeuna. Kaldena ngoyagkeun leumpangna, da teu beurateun ku momot. Sapanjang jalan, tukang ngurus téh, teu weléh, naros ka diri sorangan, rék kumaha, tukang dagang téh? Keukeuh baé jalma ka raja panginten anjeunna sudagar, sabab sudagar dangdosanana téa kawas.Teu kungsi lila parantos nepi ka mana anu Kamari. Flash worker nyangcangkeun kaldé kana pagér, bari ngadagoan "sudagar". Harita terang yén raja geus sumping, tetep teu maliré kana dangdosan padagang, ngan ukur nyandak saurang, dangdananana coolie. "Éta kaldé," saur raja, "Sina dipimpin ku kuring ieu batur kaula. Urang ngawarah nu nipu sampéan téa. Ali didamel téh lin? ” "Sumuhun," gerendeng pagawé obor, bari ngan ukur ngerjakeun rendang kaldé, sina dipimpin ku coolie téa mah. ta coolies dipesen ku ti heula kanggo ngantosan anjeun datang ka tukang cukur. Ari Raja angkat lalaunan, dipirig ku padamel obor. Barangna sumping sareng anu jugjug, alat-alat cool tea tuluy asak kaldé, parantos kitu kakara ngagaur panto, sareng nyandak tuangeun di tempat Ali, hoyong dicukur. "Nya, naha anjeun hoyong dicukur? Iraha sumanget tukang cukur tea. Nu dicukur di dieu mah paraménak sareng nu baleunghar, coolie sanés, ”saur tukang cukur. “Ti kapungkur hayang dicukur di dieu téh, margi Juragan parantos mashur tukang gunting rambut. Ayeuna kaleresan keur rowdy artos, hayang nyobi dicukur nu sakit mashurna. Mundut kasabaran ogé, hamba abdi mayar tangtos, ”si cool ngagerendeng. Kami muji anjeun, Ali téh pelér. “Hadé bae hoyong nyobian. Mayarna biasana urang Sarupia, "saur tukang cukur.Di tukang cukur, mayarna téh ngan ukur. Tacan ngaraos yén coolie kuring parantos dicukur ku Mayarna Sarupia. Tapi da éta mah Ali ngaranna ogé, anu parantos henteu mashurna. Juru masak asak ku korsi, kulkas téy dilebetkeun kana sabun, tuluy dicukur. Ari parantos ngartos, si coolie naros, "Kersa upami nyukur, rerencangan abdi?" "Hade. Dimana ayeuna? " "Éta di luar, ngantosan." Coolie ngaluarkeun artos dua rupiah ti Tina Sakuna. Dibayar ka tukang cukur, nyatana pamayaran kanggo nyukur sareng sobat. Geus kitu tuluy anjeun di luar. Teu kungsi lila geus trot deui panto, ngan ukur ngantosan sobat téa. Barang Pantona Geus Nyanghareupan sareng Kaldena Rek Asup, Ali kagéteun kacida. "Éta pisan? Moal enya kaldé rék dicukur di dieu? ” saur Ali. "Ongkoh ieu téh kuring sobat. Anjeun geus sanggup ngukur pal kuring, sareng anjeun henteu nyakeun saha-sahana nu disebat sobat kuring téh. ” "Jelema, réréncangan, anjeun kedah janten jelema deui, benten kaldé." “Kajeun kaldé kajeun naon, ari bageur ka kuring, sobat namina. Komo Batur, abdi hoyong nyobian Anjing Sagala. " “Sial!Kuring saukuran kaldé! ” "Babaturan ceking mah kedah dicukur anjeun!" "Kitu sareng kitu, ukuran kaldé mah!" Sabot we, nu nyamur padagangna, parantos dugi ka dinya sareng nampeuurkeun ka Ali. Ali ditunjuk ku Irungna teras dibentak. “Nya parah pisan téh Ali! Kaldé Ieu abdi kedah dicukur! ” saur raja. Ngadéngé kasauran raja kami, Ali merajuk. "Éta masalah sanés, anjeun. Anjeun entong pipilueun! ” saur Ali. "Éta hal anu anéh! Hayu, angkat ka alun-alun, teu aya gunana pikeun ngukur kaldé di alun-alun! " "Saha kitu sareng kitu maréntah we?" "Aing, raja!" Ali unggah reup tina geuneuk ray pias, Bawaning reuwas, hal anu kedah diawasi, yén sidik raja anu nyamur téh. Turug-turug dina pungkuranana aya obor, nu Kamari nipu kuring dileupaskeun. Pangalaman ngartieun, éta dosana parantos kauninga, Abdi raja, sareng henteu meunang henteu kedah dihukum. Gancang waé dilaksanakeun nyokot garis sabun, pilihan sikat nu panggedéna, tuluy indit ka alun-alun, naturkeun coolie, naturkeun kaldé. Ari sumping ka alun-alun, Tuan Ali nyabunan kaldé, sareng nganggo disimbutan ku lawon bodas sagala, nyukur jelema baé daérah. Harita lemah pisan nalika sakola bubar.Atuh Barudak nu kakara wangsul ti sakola téh ngabring ka alun-alun, tinggorowok ti jauh, cenah keun aya nu gélo, nyukur kaldé, tuluy ngarogrog nu keur nyukur, bari saleuseurian. “Bérés nyukur kaldé mah cik lamb kuring kuring nuju-kurankeun!” ceuk nu saurang. "Di kuring mah ucing cukur téh," témbalna saurang saurang deui. Ali asa teu beunangutan, Bawaning éra sareng anu cakueum, hayang males ka Barudak. Tapi kuring henteu tiasa kukumaha, da sieun-eun ditambihan hukuman, wantuning raja parantos naroskeun gulang-gulang, ningali Ali ukuranana kaldé. Béda, énggal, baheula ogé loba nu sumping ka anjeunna. Beuki lila beuki loba, malah aya sapatu, tukana ngaput, tin can, sareng nu mayar, ngahaja nunda pagawé-anana da hoyong ngaunjukkeun béja, majar Ali janten gélo, tukang cukur anu kumargi téa bet ukuranana pasagi di alun-alun. Antara so-and-so, lalajo, sareng gering, lobana, téh aya ogé teu terangeun, kumaha, asal-usulna nu matak kitu. Tapi peryogi padamel obor milari lalakonna ti mimiti dugi ka akhir, kakara kaluar téh leungit héranna sareng muji ka anu janten raja, tina kaadilanana sareng katowéksaanana.