Dina hiji peuting Si Kabayan diajak ngala roay ku mitohana. Isukna, isuk-isuk bral ka haruma, rada jauh ti lemburna. Di jalan taya nu ngomong sakemek-kemek acan, sumawonna Si Kabayan da puguh tunduheun keneh. Tuman hees nepi ka beurang, ari ieu isuk keneh geus digugubrag dititah hudang. “Teu kaharti ku mitoha,” ceuk dina pikirna, Sakitu geus kolot na aya kadedemes-kadedemes teuing kana dunya teh. Na keur naon dunya ari lain keur nyenangkeun awak? Ari ieu kalah jadi hukuman. Keun sia geura engke…” Barang nepi ka huma pek ngala roay. Mitohana pohara getolna. Ari Si Kabayan mah meueus-meueus randeg, meueus-meueus janteng, teu kaur beubeunangan balas ngahuleng jeung ngarahuh bawaning sangeuk digawe. Siga-sigana mah rada mumuleun Si Kabayan teh. Luak-lieuk, beh kareret karung wadah roay. Jol aya ingetan pikasenangeun. Gelenyu Si Kabayan imut. “Mitoha! Mitoha!” “Heuy!” “Kaula rek ka cai heula ieu mules beuteung. Bisi rada lila, dagoan nya! Ati-ati mun mitoha ninggalkeun!” “Heug! Ulah lila teuing bae.” “Kumaha engke we, da kasakit mah ari datang kawas kilat, ari undur kundang iteuk.” Bari ngomong teh mitohana tonggoy bae ngalaan roay teu luak-lieuk. Si Kabayan sup asup kana karung wadah roay. Awakna dipurungkutkeun bari ngareumpeukkan maneh ku roay nepi ka teu katembong. Barang bro mitohana ngabrukkeun roay kana karung, dideuleu karung geus metung, ret ku manehna dicakupkeun dipocong ditalian, dijungjung-jungjung. “Duh beurat naker,” omongna. Geus kitu gek diuk ngadagoan Si Kabayan. Si Kabayan didagoan teh ambleng bae, sedeng poe geus reup-reupan. “Naha Si Kabayan bet ambleng bae?” ceuk mitohana ngomong sorangan. “Moal salah meureun terus balik da gering. Eta mah Si Kabayan, naha aya mangkeluk. Benerna mah bebeja heula ka kolot, rek balik teh. Ieu mah leos bae. Aya jelema.” Rigidig karung roay dipanggul. Edas beurat naker,” omongna. “didedet teuing, ieu mani teuas kieu”. Bari dirampa-rampa karungna. Barang datang ka imah, sok diteundeun di dapur dina raranjangan. Tuluy dibuka beungkeutan karung teh ku mitoha awewe, bari ngomong, “Euleuh cukul pelak roay urang teh nya, mani sakieu lobana.” “Hih, tacan kaala kabeh eta ge, da kaburu pinuh, karungna leutik teuing,” jawab mitoha lalaki, “Kakara ge saparona meureun. Bari etaeun, manehna, teu ngadenge Si Kabayan, kumaha geringna?” “Baruk gering? Teu nyaho kaula mah. Panyana jeung andika ka huma.” “Puguh bae tadi isuk, tapi ti dituna balik ti heula, nyeri beuteung.” “Aeh-aeh, kutan! Cik manehna ieu bantuan ngudulkeun roay, bet beurat naker.” Ana bro teh diudulkeun ku duaan, burulu roay bijil sabagian da sereg dina liang karung. Ku sabab mereketengteng karungna dihantem digeujleug-geujleug, na… ana borengkal teh Si Kabayan ragrag kana raranjangan morongkol. Mitoha awewe ngajerit bawaning ku reuwas. Mitoha lalaki ngejat mundur ka tukang awahing ku kaget. Si Kabayan, “He, he, he, da cape!” Bari balaham-belehem. “Si Bedul teh geuning Si Kabayan,” ceuk mitoha awewe. “Da cape, mitoha! Jeung ieuh, ku ngeunah dipunggu ku mitoha teh.” “Aya adat-adatan, na sia kitu peta ka kolot teh!” ceuk mitoha awewe. Ari mitoha lalaki leos bae ka imah. Hatena ngunek-ngunek ambek, hayang males. “Isuk mah anggeuskeun ngala roay teh jeung Bapa, Kabayan! Sing bener ulah goreng polah kitu ka kolot pamali deuleu matak doraka,” ceuk mitoha awewe. “Heug, moal mitoha.” Isukna bral Si Kabayan jeung mitoha lalaki ka huma deui. Datang-datang retop metikan roay, garetol naker. Mitohana ret deui ret deui ngareret ku juru panon ka Si Kabayan. Si Kabayan tonggoy bae ngalaan roay. Sigana mah inget kana papatah mitoha awewe, estuning junun ayeuna mah kana gawena teh. Nempo Si Kabayan jongjon digawe, kuliwed les bae mitohana teh. Si Kabayan mah terus bae ngalaan roay nepi ka karungna tea pinuh pisan. Ret dipangrodkeun liang karung teh. Reketek ditalian. “Na kamana mitoha bet euweuh? Moal salah ninggalkeu meureun, keuheuleun keneh urut kamari. Kajeun ah! Aing ge rek balik. Rek digusur bae ieu karung teh, da teu kabawa dipanggul mah,” bari ngomong kitu, bluk karung teh digulingkeun. Durugdug digusur. “Kabayan! Kabayan!” Ceuk sora jero karung. “Ieu aing, mitoha sia ulah digusur!” Reg Si Kabayan eureun, “Ah puguh roay, roay!” Bari gaplok dipeupeuh karung teh. Durugdug deui digusur. “Kabayan! Bapa deuleu ieu, lain roay!” Roay! Roay!” Bari terus digusur. Barang datang ka dapur, gebrug ditinggangkeun kana rarangjangan, “Ek!” Sora jelema nu titeundeut. “Tah mitoha awewe, roay sakarung!” Bari leos manehna mah indit ka cai. Barang diudulkeun eusina, gurubug salakina ragrag bari gegerungan. Awakna daronglak raraheut urut digugusur anu sakitu jauhna. Pamajikanan teu kira-kira kageteunana Tuluy diubaran ku cilebu. Meunang dua poe mitoha lalaki teu bisa hudang-hudang acan.

Dina hiji peuting Si Kabayan ngajak ngala roay mitohana. Isukna, isuk bral ka seungit, rada jauh ti lembur. Di jalan taya nu ngomong sakemek acan, sumawonna Si Kabayan da puguh tunduheun tiiseun. Tuman hees nepi ka beurang, ari ieu isuk keneh geus digugubrag ku hukum. "Teu kaharti, abdi mitoha," témbalna, pikirna, geus stodgy na aya kadedemes teuing kana dunya téh. Na keur naon dunya ari lain keur ngabahagiakeun maneh? Ari ieu kalah téh hukuman. Keun sia geura engke…” Barang nepi ka huma pék ngala roay. Mitohana Pohara Getolna. Ari Si Kabayan mah meueus-meueus randeg, meueus-meueus janteng, teu kaur beubeunangan ngajawab ngahuleng jeung ngarahuh Bawaning sangeuk diulinkeun. Siga-sigana rada mumuleun Si Kabayan téa. Luak-lieuk, béh karét karung peti roay. Jol aya inget pikasukaeun. Seuri Si Kabayan imut. "Mitoha! Mitoha!" "Héy!" “Kaula rek ka cai heula ieu mules beuteung. Bisi rada lila, trik! Kade mun mitoha miang!” "Héy! Kalakuan Lila teuing bae." "Kumaha engke we, nyeri mah, kadieu petir, balik kundang iteuk." Bari ceuk mitohana tonggoy bae ngalaan roay teu luak-lieuk tea. Si Kabayan sup asup kana karung wadah roay. Anjeun dikurung dina kandang ngan pikeun ngumpulkeun maneh roay kuring nepi ka teu katémbong.Barang bro Mitohana, roay kana karung, dideuleu karung geus metung, ret ku manehna, dipocong dina tali, dibarung jungjung. "Euh, naker," pokna. Geus we gek gek diuk ngadagoan Si Kabayan. Si Kabayan disuguhkeun ku ambleng tea, bari poe geus reuped. "Muhun Si Kabayan bet ambleng bae?" ceuk mitohana nyarita sorangan. “Salah meureun terus balik jeung gering. Eta mah Si Kabayan, nah aya mangkeluk. Leres atuh bebeja heula, nu kolot, uing deui tea. Ieu mah leos bae. Aya Jelem." Rigidig karung roay dibabawa. Edas aya urat na," pokna. "didedet teuing, ieu mani teuas kieu". Bari campur karung. Barang anjog ka imah, pura-pura dianyam di dapur sisi ranjang. Tuluy muka karung tea, Mitoha Awewe, pokna, "Euleuh cukul pelak roay urang tea, mani sakieu lobana." "Eh, tacan kaala kabeh eta ge, daburanu pinuh, sackna leutik teuing," walon Mitoha Lalaki, "Kakara ge saparona meureun. Bari etaeun, manehna, bisa nempo Si Kabayan, kumaha geringna?" "Garing wae? Teu nyaho anjeun. Panyana jeung andika ka huma." "Puguh bae riweuh, tapi ti dibawa balik ti heula, nyeri beuteung." “Aéh-aéh, kutan!Cik manehna, tulungan kuring ngudulkeun roay, bet beurat naker." Ana bro, kuring diudulkeun duaan, buru-buru roay siki, sapart jeung sereg dina liang karung. Hapunten bilih digebugan di geujleug-geujleug, na… ana borengkal Si Kabayan ragrag kana raranjangan morongkol. Mitoha awewe ngagorowok reuwas kuring. Mitoha jalu nyentak deui ka tukang reparasi awahing kuring reuwas. Si Kabayan, "He, he, he, da cape!" Bari balaham-belehem. "Si Bedul geuning tea Si Kabayan," celetuk mitoha awewe. “Da cape, Mitoha! Jeung ieuh, ngagerendeng kana tonggong, Mitoha, tea." "Aya, geus adat, mubazir waktu maneh jadi kolot!" ceuk mitoha awewe. Ari mitoha jalu leos bae ka imah. Hatena ngunek-ngunek murungkut, hayang puguh. “Isuk mah anggeuskeun ngala roay jeung teh Bapa, Kabayan! Nyanyi bener nu keur goreng siga baheula pamali deuleu matak doraka,” celetuk Mitoha Awewe. “Heug, moal mitoha.” Isukna bral Si Kabayan jeung mitoha lalaki ka huma deui. Datang ka retop metik roay, garetol naker. Mitohana ret deui ret deui ngareret ka juru panon, Si Kabayan. Si Kabayan tonggoy bae ngalaan roay. Sigana mah apal, papatah, mitoha awewe, estuning junun ayeuna, bener, gawena tea. Nempo Si Kabayan Jongjon dijieun, kuliwed les bae mitohana teh. Si Kabayan terus bae roay nepi ka karungna tea geus pinuh pisan.Ret dipangrodkeun liang karung tea. Retekek online. “Jadi kumaha mitoha bet euweuh? Lepat ninggalkeun keu meureun, keuheuleun keneh masigit Kamari. Kajeun ah! Aing ge rek balik. Rekening digusur bae ieu karung tea, da teu kabawa dipanggulkeun kana taktak kuring," bari ngomong kitu, karung bluk teh digulingkeun. Durugdug digusur. "Kabayan! Kabayan!" Pipi dina karung. "Ieu aing, mitoha sia digusur!" Reg Si Kabayan eureun, “Ah puguh roay, roay!” Bari dipeupeuh karung tea. Durugdug deui digusur. "Kabayan! Bapa deuleu ieu, béda roay!” Roy! Roy!" Bari terus digusur. Barang datang ka dapur, gebrug diangkat ku kana rarangjangan, "Muhun!" Sora jelema nu titeundeut. "Tah mitoha awewe, roay sakarung!" Bari leos manehna mah indit ka cai. Barang disebut eusina, gurubug salakina ragrag bari gegerungan. Awak masigit daronglak raraheut digusur ku anu nyeri jauh. Juragan Teu sarua reuwasna jeung Tuluy di lembur kuring, Cilebu. Nyuhunkeun dua poe mitoha lalaki teu acan tiasa.