POÉ LEBARAN DI PILEMBURAN Pajar geus sumirat di beulah wétan, cahayana tingarudat semu burahay Awéuhan sora takbir kadéngé ti mana-mana, bubuhan harita téh poé sa lebaran. Poé pinuh ku kabungah anu dianti-anti pisan ku sakumna umat ra Islam. Poé nu kebek ku rahmat Pangeran Nu Murbéng Alam. Kaayaan di pilemburan anu sasarina tiiseun téh harita mah ngadadak jadi haneuteun. Anu ngumbara ngahaja nyelang heula marulang. Ulah bon nu deukeut, nu ngumbara jauh ogé maksakeun baralik heula. Geus jadi kacapangan, hayang kumpul ngariung jeung kadang warga. Biasana mah baralikna téh ti tanggal lilikuran kénéh. Éta ogé aya nu rajeun kakara cunduk ka lembur dina maleman walilat, biasana nu riweuh ku gawe, tepi ka teu kaburu balik ti anggalna. Ti tanggal lilikuran kénéh geus sasadiaan keur lebaran. Anu teu mampuh ogé osok maksakeun. Paribasa, sataun sakali ieuh. Éta téh sakurang-kurangna ari dahareun mah kudu aya. Enya, dahareun nu rada istimewa, béda ti sasari. Matak mun geus ngan kari tilu atawa dua poé deui mah di pawon sok ramé ku anu popolah. Seungit kaolahan kaambeu ka mana-mana. Dina katél goréng lauk tingjorojos, cécépétna geus semu tutung. Ari pindang dina pendil geus ti tatadi ngagogotrok, kaambeu salam séréhna. Lamun numis biasana mah sok piisukeunana. Anu sok rada awal téh, malah sok ti bulan Rewah kénéh, nyieun opak jeung kolontong. Meuyeum deuih biasana sok rada dileuirkeun téh, asal meujeuhna asak dina poéan lebaran. Anu pangjigrahna mah barudak. Ti peuting kénéh hésé rék reup peureum téh. Pikiranana kumalayang, hayang buru-buru geura isuk, sabab rék maké papakéan sarwa weuteuh. Biasana sok diperlukeun barudak mah. Éta téh bélaan kolotna anjuk hutang heula ninggang di nu kurang mampuh mah. Nu penting mah barudak bisa senang. Barudak anu melid hudang subuh ogé dina poé éta mah ngadadak jadi goréjag. Saméméh kadéngé adan subuh ogé geus paheula-heula ka pancuran. Brus marandi, teu nolih cai nu sakitu nyecepna. Mandina ogé henteu padu lantis nu disebut mandi oray téa, tapi aya leuwihna. Ngaruru rada lila ngarah katémbong beresih. Sanggeus darangdan mah terus waé tingalabring, silih sampeur jeung baturna bari ngabanding-banding papakéan weuteuh. Barudak nu geus rada galedé ngabring ka lapang, rék saralat sunat. Geus puguh deui ari kolot mah, mungpung di lapang anu pernahna lebakeun lembur. Jajaran anu geus pinuh téh mimitina ukur hiji dua, tapi lila-lila mah terus nambahan, malah tungtungna mudal. Anu teu kabagéan tempat kapaksa kudu ngampar samak luareun lapang. Teu kungsi lila salat sunat geus breng dimimitian. Ninggang di barudak mah dina lebah nyebut amin téh patarik-tarik jeung palambat lambat. Saturunna imam tina mimbar, breng waé maruru ka hareup rék 5 sasalaman. Ngarah engké teu kudu mapay, cenah, da kabeneran harita keur ngumpul di lapang. Ngan barudak anu téu pipilueun téh. Saréngséna hutbah mah terus waé birat.

PO Lebaran di PILEMBURAN Pajar geus sumirat di beulah wétan, tingarudat cahaya palsu burahay Awéuhan sora takbir kadeudeuh ti mana-mana, afiks Harita téh poé lebaran. Poé pinuh kubungah anu jeung anti anu pohara anti masarakat Islam. Poé nu kebek ku rahmat Pangeran Nu Murbéng Alam. Kakayaan anu sasarina tiiseun téh harita ngadadak jadi haneuteun. Anu ngahalangan meuntas Heula Marulang. Kalakuan bon nu deukeut, nu ngumbara jauh oge maxakeun baralik heula. Geus jadi bingung, hayang ngumpul ngariung jeung sakadang warga. Biasana, kuring henteu gaduh kencan nalika nuju di juru. ta ogé aya nu rajeun kakara Cunduk maneh lembur di Maleman Walilat, biasana mah rewel, kaburu kabur. Ari harita kénéh kénéh geus sasadiaan lebaran. Anu teu bisa ogé osok makakeun. Paribasa, ngan sakali. ta sakurang-kurangna ari dahareun mah kudu. Enya, dahareun nu rada husus, béda jeung sasari. Matak mun geus jeung kari tilu atawa dua poé deui mah di Pawon pura-pura ramé mah kitu jeung kitu popolah. Seungit kaolahan kaambeu nu aya di mana-mana. Dina katél goreng lauk tingjorojos, cécépétna geus semu tutung. Ari pindang dina pendil geus ti tatadi galecok, kaambeu salam séréhna. Sanajan kitu, numis biasana pura-pura piisukeunana.Anu pura-pura rada awal, malah pura-pura dina bulan Rewah kénéh, nyieun opak jeung kolontong. Meuyeum deuih biasana pura-pura rada dileuikeun téh, angger meujeuhna asak dina lebaran. Anu pangjigrahna mah barudak. Ti peuting kénéh hésé rék reup peureum téh. Pikiran mah raheut, hayang buru-buru buru-buru, sabab rék maké papakéan sarwa weuteuh. Biasana, perlu pura-pura. ta téh belaan kolotna naekeun hutang heula ninggang di nu kurang mampuh. Nu penting mah teu bisa bagja. Barudak jeung jadi melid hudang subuh-subuh ogé dina poé éta mah ngadadak jadi gék. Saméméh kadéngé subuh-subuh ogé geus paheula-heula di pancuran. Brus marandi, teu nolih cai nu nganyenyeri kuring. Mandina ogé henteu padu lantis nu disebut mandi oray téa, tapi aya leuwihna. Ngaruru rada lila ngarah beberesih katémbong. ngagunakeun darangdan mah terus waé tingalabring, gilir-gilir nepi ka bandingkeun papakéan weuteuh. Barudak nu geus rada galedé gabring di sawah, solat sunat. Geus puguh deui ari jungkrang, padahal di sawah geus ngalembur. Jajaran anu geus pinuh téh mimitina ukur hiji dua, tapi lila-lila mah terus nambahan, malah tungtungna Mudal. Anu teu kabagéan tempat Kampak kudu nyabak nu tantrum di luar di sawah. Teu kungsi lila solat sunat geus breng dimimitian.Ninggang di Barudak, nalika lebah nyebat amin, téh patarik-tarik jeung lalaunan. Saturunna imam tina mimbar, breng waé maruru ka hareup rek 5 salam. Ngarah engke teu kudu bisa peta, cenah, ahirna harita bisa kumpul di lapang. Ngan éta anu téu pipilueun téh. Saréngséna hutbah terus waé birat.