KALAKUAN urang pasisian dina bulan puasa, béda pisan jeung kalakuan urang dayeuh; di pasisian mah dina bulan éta tara aya nu digarawé, ngan ukur gawé lumayan baé, nu dikira teu matak capé, lantaran pada puasa. Budak laleutik ogé di pakampungan mah, dipaksan sina paruasa. Upama aya pigawéeun sok digentakkeun dina bulan Rewah atawa didagokeun ka bulan Sawal. Pagawéan nu digentakkeun dina bulan Rewah nyaéta awéwé kudu getol nutu, sangkan béasna cukup pikeun sabulan puasa, lalaki kudu getol ngala suluh, sakurang-kurangna kudu boga 20 tanggungan. Nu marelak lauk di sawah, geuwat dipindahkeun ka balong nu dareukeut, ambéh babari ngala. Di lembur kuring ogé nya kitu baé. Malah ari pasosoré leuwih ramé batan di lembur-lembur séjén. Kolot budak ramé langlayangan ngabrangbrangkeun seueul beuteung, ti beurang tingjaloprak di saimah-imahna. Babaturan kuring pada bogaeun langlayangan, ari kuring mah ngan ukur nénjokeun baé ti jero kebon, da teu boga, turug-turug dicaram. Dina sakali mangsa, kuring dipiwarang meuli minyak tanah ka warung; di jalan amprok jeung babaturan nu rék langlayangan ka tegal. Si Dakir ngomong ka baturna, "San, bikeun langlayangan silaing ka Néng Haén, da éta mah kebluk, hésé diadukeunana, nu déwék top keur silaing!" Si Hasan teu némbal kitu-kieu, sok baé mikeun, bolana méré dua deupa. Balik ti warung, kuring luak-lieuk baé sieun kanyahoan boga langlayangan, datang ka imah sok diselapkeun di hateup urut kandang, ari kuring tuluy nyiram pepelakan. Isukna, dulur miwarang ka kuring, saurna, "Haén, gemuk ti kandang akutan ka kebon, urang paké ngagemuk pepelakan, engké ari akang tas Jumaahan ti masjid kudu anggeus," Harita kénéh kuring ngakutan, meunang dua balikan; katilu balikanana, langlayangan dirampid. Datang ka kebon diapungkeun, talina ditumbuan ku ramat cau supaya rada luhur. Waktu éta kabungahan kuring hésé pibandingeunana, pédah bisa nurutan budak séjén. Sabot kuring sukan-sukan kitu, torojol Jéés ka kebon ménta dipangnyieunkeun kokolécéran ka kuring. Langlayangan geuwat diteundeun ka kolong saung diruang ku taneuh ngebul, dekul nyieun kolécér. Barang kolécérna keur dipecak-pecak, dulur sumping ka kebon mariksakeun beubeunangan digawé; ana katingali kakara meunang tilu carangka, haok nyeuseul ka kuring. Kuring nembal, "Da ieu J'es, nu ngagémbang téh ménta dipangnyieunkeun kolécér, ari teu diturut sok maséaan ka abdi." Témbal Jéés, "Nyieun kolécér mah ngan sakeudeung, Mama! Emang kasampak ku abdi keur langlayangan, tuh langayanganana ogé diruang di kolong saung." Ngadéngé Jéés bébéja kitu, kuring kacida ambekna, cacakan mun euweuh bapana, dibeubeutkeun meureun! Langlayangan dicandak sarta terus dipepejét. Ku nu maca tangtu kataksir, sakumaha pinyaaheunana kuring kana cocooan, karana beunang hayang ti baréto, jeung deui, éta ogé paméré, boga sotéh. Ku bawaning nyaah nepi ka ceurik harita mah. - Nyaah temen éta langlayangan aing, naha bet disasaak, meureun moal boga deui, éta gé ti babaturan. Diri aing naha bet balangsak teuing, béda jeung budak nu réa, pasosoré brul arulin, aing mah teu meunang pisan. Padahal ayeuna téh waktu ulin, ku sabab bulan puasa; entong-entong barudak leutik, najan kolot ogé lumbrah. Dasar Si Jéés nu goréng biwir, maké kelak, ati-ati ké ku aing, mun keur jauh ti bapana." Kuring keur inghak-inghakan ceurik, jol sobat kuring nu pangbageurna ngaran Radén Umar, putra Juragan Mantri-Cacar, ngirim sangu ketan sabungkus. Manéhna nanya, "Dirangkét Mang, naon nu nyeri?" Ku kuring dicaritakeun yén lain dirangkét, tapi langlayangan diririkes. Umar ngomong deui, "Keun engké ku abdi dipangméntakeun duit sabénggol ka ibu, keur meuli deui, tapi engké soré kudu ngendong di abdi, da mama teu aya, nyacaran, ayeuna mah urang ngukuy belut anggur!" Ngadéngé omong Umar kitu, haté kuring cénghar deui, terus nyokot carangka rék nganggeuskeun ngakutan gemuk, nu ngajak ngukuy belut tea mah teu digugu, sieun dulur ngarangkét. Ari Jéés téa, ka kuring harak pisan teu kaop titahanana diengkékeun, upadi mun dipungpang. Prandéné kitu, ku kuring tara dilawan, lantaran batur mah aya indung-bapana. Upama keur dahar ngariung, alas kuring dipencrong baé, dibandingkeun jeung alasna; lamun eusi alas kuring dikira sarua, kudu baé ngarenghik ka indungna, nitah eusi alas kuring dicokot sawaréh kudu ditambahkeun ka alas manéhna, upama alasna leuwih loba mah tara kua-kieu.

KALAKUAN urang pasisian dina bulan puasa, beda pisan jeung urang dayeuh; Di pasisian mah, dina sasih eta tara, aya nu digarawé, ngan ukur ngukur hasil lumayan, nu disangka teu matak capé, lantaran puasa. Laleutik budak ogé di Pakampungan Mah, kapaksa ku Sina Pulasa. Upama aya pigawéeun dibully dina bulan Rewah atawa diagokeun dina bulan Sawal. Pagawean nu diusir di sasih tiis, nyatana kudu getol, jigana rada pikun bulan puasa, lalaki kudu getol puguh, hanjakal 20 tanggungan. Nu marelak lauk di sawah, geuwat dialihkeun ka balong nu dareukeut, ambéh babari ngala. Di lembur ngarumat, urang ogé boga baé. Malah ari pasosoré leuwih ramé batan di lembur beuki. Budak baheula ramé langlayangan ngabrangbrangkeun seueul beuteung, ti beurang tingjaloprak dina saimah-imahna. Babaturan kuring dina bogaeun langlayangan, ari kuring ngan ukur ngukur nénjokeun baé ti jero kebon, da teu boga, nepi ka handap. Dina sakali mangsana, Kuring dipiwarang meuli minyak tanah di warung; di Jalan Amprok Jeung Babaturan nu Rék Langlayangan Ka Tegal.Ceuk Si Dakir ka baturna, "San, bikeun langlayangan silaing ka Néng Haén, da éta mah kebluk, hésé dieunana, nu déwék top keur silaing!" Si Hasan teu némbal kitu-kieu, pretentious baé mikeun, bolana méré dua deupa. Balik ka warung, kuring luak-lieuk baé sieun kanyahoan catering langlayangan, Imah datang pura-pura bobrok dina kandang urut hateup, ari kuring tuluy nyiram pepelakan. Isukna, Dulur Miwarang, Kuring, Saurna, “Haén, gajih kurung aut di Kebon, Urang Paké ambek ka pepelakan, hapunten Jumaahan di masjid, pasti anggeus,” Harita ngadadak ngaku anak dua. balik; katilu balikanana, langlayangan dirampid. Sumping ka kebon diapungkeun, talina dipelakan kana taneuh supados rada luhur. Nalika éta kabungahan kuring hésé pibandingeunana, pédah bisa nurut ka budakna. Sabot kuring olahraga urang, torojol Jéés ka kebon menta dipangnyieunkeun kokolécéran ka kuring. Langsung langlayangan anu nambahan ka handapeun saung di kamar kuring masih ngagelebug, dekul nyieun kolécér. Barang kolécérna keur rengat, sumping ka kebon mariksakeun beubeunangan; ana katingali kakara meunang tilu carangka, haok nyeuseul ka kuring.Kuring nembal, “Da ieu J’es, nu ngagémbang téh menta dipangnyieunkeun Kolécér, ari teu diteruskeun ku loba maséaan mah.” Témbal Jéés, “Nyieun kolécér mah jeung sakeudeung, Ma! Sigana mah abdi teh keur langlayangan, ngalayanganana oge di kamar handapeun saung." Ngahubungan Jéés bébéja kitu, kuring kacida ambekna, cacakan mun euweuh papana, dibeubeutkeun meureun! Langlayangan dicandak terus diperes. Ku nu maca tangtu kataksir, pocketmaha pinyaaheunana kuring kana cocooan, karana beunang hayang ti baréto, jeung deui, éta ogé paméré, boga sotéh. I take it with me, nepi ka ceurik harita mah. - Nyaah sobat eta langlayangan aing, naha bet disasaak, meureun moal boga deui, éta gé ti babaturan. Aing naha bet balangsak teuing, bedana jeung budak nu réa, pasosoré brul arulin, aing mah teu meunang pisan. Padahal ayeuna mah keur nyetrika, ari bulan puasa mah; Entong Barudak leutik, salat kolot ogé lumbrah. Dasar Si Jéés nu goréng biwir, sangkan engké, ati-ati ké aing, mun keur tebih ti bapa." Kuring keur ngajurung ceurik, jol pal kuring nu pangbageurna ngaran Radén Umar, putra Juragan Mantri-Cacar, ngirim sangu ketan sakantong.pertanyaan, "Rankét Mang, nyerina?" Abdi milarian anu takeun anu sanés pikeun pangkat, tapi langlayangan dicabut. Saur Umar deui, “Keun engke, hamba abdi anu tanggung jawab nyandak artos Hapunten ema, hapunten, hapunten abdi kedah nyepeng abdi, sareng mama teu aya, nyacaran, abdi mah teu resep belut anggur!" Ujang ngukuy belut tea. mah teu digugu, sieun make up. Ari Jéés téa, ka kuring harak pisan teu kaop titahanana diengkékeun, upadi mun dipungpang. Prandéné kitu, kuring mah tara dilawan, sabab batur mah aya indung-bapa. Upama keur dahar ngariung, dasar kuring dipencrong baé, dibandingkeun jeung keun jeung alasna; Mangkaning, titincakan Eusi téh disangka sarua, kudu ku indungna, da dasar curd Eusi dicelupkeun kana sawaréh.