aban nyanghareupan peuting, ayeuna mah sok aya rasa dug sare, sok haharewosan, ditompokeun kana ceuli kuring "Kadé, ulah tibra teuing. Bisi kabongohan!" Pokna. "Lamun Bi Naning kaluar ti kamar, hudangkeun Nini, nya omat!" Kuring unggeuk "Babacaan sabisa-bisa, Nini ogé da moal waka saré!" Pokna deui, bari ngoloyong ka kamarna. Mun tas diharéwosan kitu, pangpangna mah, timbul rasa keueung téh. Peuting téh siga rék aya mamala, atawa kawas rék aya kajadian aheng nu bakal tumiba ka Bi Naning. Mangkaning di imah téh ngan duaan, katilu nu gering. Ari imah gumblung gamblang. Jaba rada anggang ka tatangga. Mun aya nanaon téh moal aya nu nganyahoankeun Tapi da teu kapikir aya naon. Nini ogé jigana da lain kitu maksudna. Nyarék tibra teuing teh jigana mah bisi Bi Naning gera-gero hayang ka cai. Ma'lum nu gering ulah nepi ka teu kanyahoan. Tapi da biasana ogé tara. Enya éta ogé peuting-peuting téh sok kadéngé sada nu gera-gero, tapi ari diteges-teges mah da lain ngageroan, tapi gundam. Kadang-kadang béntés: "Nia..., Nia..., Nia...!" Cenah, nyebut-nyebut ngaran anakna, Yunia. Ninggang peuting keur meujeuhna sepi jempling, aya nu gera-gero, puguh wé beuki keueung. Dina keur lulungu mah datangna sora téh kadéngéna asa pipindahan: sakapeung sada ti kamar, sakapeung sada ti luar, tina sela-sela jandela. Tapi mindengna mah Bibi téh ukur gegerendengan wé, kuma biasana nu gundam. Mun teu gundam, luh-lah gulinggasahan, kawas nu ngarasula. Sakapeung sada nginghak cara nu tas ceurik kanyenyerian. Jigana mah awahing ku teu kuat nahan kanyeri, geus teu puguh rasakeunana. Lamun dibanding banding, panyakit Bibi kuring teh lain ngurangan, malah beuki parna. Ayeuna mah lain panon wungkul anu barareuh téh. Halisna jeung tarangna ogé ngabeukahan, milu bareuh. Kulit tarang meral jadi hérang, Boro boro bisa beunta, biwir panon ogé sagedé gedé surabi. Karasana panas jeung ateul cenah Kuring tara wani neges-neges deui. Teu tega. Watir, jeung rada sieun. Rupa Bi Naning anu sakitu geulisna, ilang sirma, jadi gereba siga kedok buta. Nini ogé ayeuna mah katingalina geus mimiti pondok harepan. Mimiti mindeng hulang-huleng. Bray poyan, matuh sok ngoloyong ka buruan, siga nu rek sasapu. Tapi lamun disidik sidik, sasapuna téh ukur kuar-koer kitu wé, teu maju teu mundur Sapu-sapu runtah-runtah. Sakapeung siga nu rék indit jauh, saged disalindang. Tapi tara tuluy jung, da puguh indit ukur rarasaan. Tungtungna mah ngalangeu wé di tepas.. Lamun pareng aya nu nanya: "Bi, kumaha Si Nyai téh?" Tara panjang ngajawab: "Mending," cenah. Kitu jeung kitu wé unggal aya nu nanya ogé. Malah sakapeung mah tara ngajawab. Tapi lamun ningali kuring ngaringkang sok geuwat ngageroan. "Ulah jauh ulinna, Jang!" pokna. "Bisi Bi Naning gera-gero, teu kadéngé ku Nini!" "Moal Ni!" Ceuk kuring. "Di buruan!" Lain akon-akon, sapopoé ogé kuring teh tara jauh. Asa teu

aban peuting, ayeuna mah pura-pura aya rasa dug sare, pura-pura haharewosan, ditompokeun kana ceuli kuring. "Kadé, kalakuan tibra teuing. Ngaleos omong kosong!" Pokna. "Mun Bi Naning kaluar kamar, hudangkeun Nini, omat!" Kari unggeuk "Baca sabisa-bisa, Nini ogé da moal waka saré!" Pokna deui, ngan mantuan kamar anjeun. Lamun urang diharéwosan, pangpangna mah, aya rasa keueung téh. Peuting téh siga rék aya mamala, atawa kawas rék aya kajadian aheng nu bakal datang ka anjeun, Bi Naning. Mangkaning di imah jeung dua sobat, katilu nu gering. Ari Imah gumblung jelas. Jaba rada ngaheruk kana tangga. Mun aya nanaon téh moal aya nu nganyahoankeun Tapi da teu mikir aya naon. Nini ogé jigana jeung batur nu dimaksud. Nyarék tibra teuing jigana tea mah bisi Bi Naning buru-buru hayang ka cai. Ma'lum nu gering nepi ka teu kanyahoan kalakuan. Tapi da biasana ogé tara. Enya éta ogé peuting-peuting téh pretentious ka deungeun-deungeun sada nu gera-gero, tapi mesek, mah jeung nu séjénna. kasar, tapi gundam. Sakapeung béntés: "Nia..., Nia..., Nia...!" Cenah, nyebatkeun ciptaan putrana, Yuna. Ninggang peuting keur meujeuhna sepi, aya nu gera-gero, puguh wé beuki keueung.Dina keur lulungu mah Anjog Sora Téh Kadeungeunna asa pindah: Sakapeung di kamar, Sakapeung di luar, Tina dina sela-sela jandéla. Tapi jigana Bibi geus ngukur gegeren ku wé, biasana mah maké nu gundam. Mun teu gundam, luh-lah gulinggasahan, wewengkon nu ngarasula. Sakapeung sada maliré kumaha nu tas ceurik kanyenyerian. Jigana mah awahing teu tahan nyeri, geus teu puguh rasa keunana. Nanging, dibandingkeun sareng banding, panyakit Bibi parantos ngirangan, bahkan langkung parah. Ayeuna lain panon wungkul anu barareuh téh. Halisna jeung tarangna ogé ngabeukahan, milu bareuh. Tarang kulit méral jadi hérang, Boro boro can beunta, biwir panon ogé sagedé gedé surabi. Panas karasana jeung ateul cenah Kuring tara wani neges-neges deui. Anjeun boga haté. Watir, jeung rada gering. Katingalina Bi Naning sakitu kituh, kalah sirma, jadi buta. Nini ogé ayeuna mah katingalina geus mimiti pondok harepan. Mimiti was mindless. Bray poyan, matuh pura-pura nulungan, buru-buru awas nu rek sasapu. Tapi upami anjeun gaduh sidik, anjeun bakal ngukur waktos anjeun, anjeun maju sareng mundur. Sakapeung siga nu rék jauh indit, bisa disalin. Tapi tara tuluy jung, da puguh indit ngukur perasaan. Tungtungna mah ngalangeu wé di katuhu..Lamun pareng aya nu nanya: "Bi, kumaha Si Nyai téh?" Tara lila dijawab: "Hadé," pokna. Kitu jeung kitu wé singular aya nu nanya ogé. Malah sakapeung mah tara ngajawab. Tapi mun ningali Kuring Kuring ngaringkang pura-pura geuwat jadi pikaseurieun. "Punten ulinna, Jang!" pokna. "Bi Naning cingogo, teu kadéngé Nini mah!" "Moal Ni!" Keriting ngintip. "Di buruan!" Lain akon-akon, unggal ogé kuring téh tara jauh. asa u