Da puguh jalma leutik bapa kuring mah, nya waktu maot téh nu ngalanteurkeunana ogé jalma-jalma laleutik deui waé. Jeung teu loba, tapi bangun ariklas. Cuhcih nu nguruskeun pasaran, lapor ka lingkungan, nu nyusur taneuh, na motong papan pipadungeun, manguruskeun piboéheun téh éstu tanpa pamrih. Mu téa mah maranéhna ngararepkeun buruh asa piraku, da puguh kaayaan kolot kuring téh geus nembrak. Di gowok nya buntut nya ngupung kitu bet piraku aya araheun. Peutingan sabada dikurebkeunpa erte datang, duaan jeung ketua seksi dana kematian. Panjang ngobrolna mah jeung indung kuring téh, kuma wé ilaharna ka nu tas kapapatenan. Tapi ari maksud n amah ngan milu prihatin wé cenah ti kadang warga saérté. Barang rék balik manéhna téh nyodorkeun duit, dibungkus ku keretas, dikarétan. Kaciri da bungkusna teu buni, geus lalusuh, da puguh meunang ngumpulkeun ti tatangga-tatangga wé, papada jalma teu boga. Tuluy sasalaman jeung indung kuring. Ka kuring gé, ka budak tara-tara ti sasari maké ngajak sasalaman. “Kadé Jang, siang junun sakola téh,” pokna. “boga pangarti mah sugan wé hirup téh moal ripuh-ripuh teuing. Geus kelas sabaraha ayeuna téh?” kuring unggeuk kawas nu heueuh. Padahal ti barang bapa brek gearing téh kudu geus mindeng males. Mun dijumlahkeun mah aya tilu-mingguna. Era tuda, unggal diabsén nu can mayar sumbangan bulanan, kuring deui kuring deui nu ngacung téh. “kumaha ieu téh mukri hah? Isuk deui isuk deui! Ari moal mayar puguh! Mun teu mampuh atuh mawa katerangan ti érté!”. Waktu dikitukeun téh kuring ngeluk wé . Tuda naon piomongeun. Ménta, ménta ka saha. Nenjo bapa sakitu payahna naha kanyeri piraku tega pok. Rék ngomong ka indung, kuriak nambah-nambah kabingung, da cacak mun aya méh moal kudu di pénta. Bérésna mah nya bolos téa wé. Ti imah indit, balik-balik lamun geus waktu budalan. “Si Mukri mangkir! Si Mukri Ibro!” pokna. Isukna dibaréjakeun ka guru. Batur dialajar kuring mah digelendeng. Tuluy dijagjragkeun ka kantor kapala. Mani ngeleper sajeroning diseukseukan téh. Sieun, jeung éra pangpangna mah. Tungtungna hing ceurik, teu kawawa. Waktu diidinan deui abus ka kelas téh teu pati atoh, da sieun disurakan deui. Rék tuluy balik komo, nambah-nambah pikacuaeun guru. Awahing ku bingung léos ka tukang, ngadon sibeungeut heula. Hayoh wé nyemplangkeun beungeut, pirang-pirang lila, da cipanon berebey deui brebey deui kawas cinyusu. Tayohna bapa kepala téh nuturkeun, da waktu kuring malik manéhna ngajengjen tukangeun. Atuh rumpuyuk deui kuring téh, kawas nu kacerek deleg. Potlot gé nepi ka murag awahing ku reuwas. Hadéna buku mah heunteu. Mun murag téh meureun lapur kana kolombéran. “ku naon atuh manéh téh anu sabenerna Mukri hemh? Cing pek balaka, da moal dikua-kieu. “pokna, “tadi-tadi maneh téh jadi pamujian guru, ari ayeuna bet kieu? ” teu nembal. “henteu gering mah manéh téh?” “heunteu”. “kamana waé atuh pangna teu sakola téh?” teu nembal. Lila heula kakara pok deui nanya. : “ari bapa manéh kana dagang kénéh?”. “heunteu”?. Udur. Tos lami da.”. Baruk gering?” pokna, semu kageteun. “saha atuh anu tunggu dipasar?” “Da tos teu gaduh jongko ayeuna mah…”. Kuring jadi rada tatag nyarita téh da bapa kapala sorangan leuleuy ayeuna mah. Waktu dibawa deui ka kantor, teu rerempodan teuing cara tadi. Komo waktu dicekel tak-tak mah, bari leumpang, rarasaan téh asa keur leumpang jeung bapa sorangan. Indung kuring kungsi diangkir ka sakola. Nya pasti rék ngabadamikeun perkara kuring. Balikna geus beurang, bari rambisak, nénjonkitun kuring téh mani hayang sagabrug-gabrugeun handeueul nénjo indung nepi ka kudu ngalaman patokanen, alatan pamolah kuring. Pantesana diditu téh kokompodan, da saumurna gé indung kuring mah tara nete kantoran-kantoran. Komo ieu bari jeung alatan anak nyieun tanmpah deui uni, sasat digebruskeun. Méméh di pentog kuring hayang miheulaan wakca, yén polah abur-aburan ti sakola téh saestu n amah awahing ku teu kuat nahan kaéra. Lain ngahaja rék ngawiwirang kolot. Tapi teu bisa pok da biwir kaburu kabekem ku angen nyelek. Indung kuring geus jigana teu bisa bro ngutahkeun kakeuheul téh, bangun teu tegeleun nénjo kuring nu geus taya peta bisa ngangles. Nyaritana teu papanjangan deuih. Kitu méméh ngaharéwos. Kawas anu sieun kadéngéun ku bapa di kamar. “Jang Isuk mah sakola deui wé nya!” pokna. “sing getol cara sasari. Sing nyaah ka ema. Di sakola sing saregep, ulah carekeun batur. Geuning guru-guru téh sakitu balageurna”. Kuring teu nembal teu unggeuk. Komo barang diusapan sirah mah kuring téh kalah ka nyuuh. “sing tawekal jang, urang téh keur dipuragan. Mana kieu gé kersana Pangéran. Ngan muga-muga wé bapa sing geura sacara bihara bilhari deui. Genteng-genteng ulah potong…” Peutingna kuring téh hésé rék saré. Nyileuk wé, asa jararauh panineungan. Sakapeung-sakapeung sangkat, bari neges-neges bapa, da kuring saré téh tunjangeunana. Beu, geus robah pisan bapa téh. Panon geus jarero. Tulang pipi mani nyalohcor. Kulit anu tadina hideung balas kapoé ayeuna mah konéas kawas hayam meunang ngaléob. Halisna asa beuki cokrom. Diteuteup téh: renghap, les. Alon pisan ngarenghapna téh bangun bareurat “Sok pa ku kuring dibantuan…” ceuk kuring jero hate. Pirang-pirang lila dipencrong we. “emh boa-boa pa…! tapi ah kétah pa…!‟ ceuk hate, neger-neger manéh. Tapi, sajeroning ngahérang pikiran téh bet kalah ngalelewang manéh, teu beunang dibangbalérkeun. Bruh-bréh budak pahatu lalls, keur saparan-paran bari ngelak nanyakeun indung nananyakeun bapa. Pantesna budak téh pantaran kuring. Teu sanak teu baraya. Tidinya tuluy nginget-nginget babaturan sakelas, saha-saha waé anu geus teu baroga bapa. Teu nimu. Aya gé nu kainget di kelas tilu, sahandapeun. Tapi ayeunageus kaluar, da sok pada nékéan wé ku batur-baturna. Ari ku budak awéwé, sok diparonyokan téh pédah tara disendal-sendal acan. Sabada kaluar kungsi panggih deui jeung manéhna téh, dipéngkolan gang asih. Leungeuna nu kénca nyekelan biwir nyiru, ari nu sabeulah deui ngajingjing térmos és. Ngaleut wé gawéna téh sajajalan, nataan daganganana, “pisaaang…! Kasreeeng…! Katimus…!” bangun ripuheun naker nyunyuhun nyiru téh, da puguh awakna téh nya kurunya pacer. Tariking anteb lamunan méh teu karasa kuring ujug-ujug nyampoyon, ngagéléhé gigireun bapa. Leungeun ngagaramang, meulit kana waruga nu kari tulang. Reup kuring peureum. Nginghak bari haharéwosan. “Pa…, bapa, ulah waka ninggalkeun atuh pa…!” Teu emat teu emut diharéwosan téh, bangun bangun geus teu ngadéngé nanaon. Malah ngarénghapna ogé asa beuki ngendoran. Awakna nyongkab kawas runghak. Kuring morosotkeun leungeun lalaunan ngarah teu karasaeun. Teu disangka-sangka nyah bapa téh beunta. Pék ngagileur ka kuring, bangun neges-neges semu lungsé. “ieu abdi pa…! Abdi…!” Sajeroning paneuteup hate geus teu sabar hayang geura ngadéngé deui sora. Ukur sakecap gé keun waé, ngarah ieu hate daékeun teger. Tapi didago-dago téh teu ngong waé, kalah reup deui jeung bapa. Jigana teu cukup ku teuteup peuting harita wé, da puguh sagalana gé geus nembrak. Bungbas taya gantar kakaitanana. Mun téa mah aya nu nyantél waé sajeroning hate, nya éta mah.” Nanasiban nu jadi bapa. Paribasa, hirup téh bet népi ka kudu nyorangan maut nyere ka congokna. Tadina mah bapa téh prah wé hirupna cara nu lian. Enya teu kasebut jalma aya, tapi teu ripuh-ripuh teuing. Mangtaun-taun bapa muka jongko di pasar, ngawarung sangu. Kajojo naker, boh kupapada urang pasar boh ku nu ngaliwat, da kabeneran jongkona téh nampeu kalawang, sisi jalan. Turug-turug padeukeut jeung pangeureunan oplét atuh mani ngagimbung-ngagimbung waé anu ngadon dalahar jeung mantuan laladén. Ari indung kuring ukur kapeung-kapeung ayana pasar di pasar téh, da imah gé sakahayang sarua” pakpikpek. Asakeuneun keur isuk téh mani ngalayah, siga nu rék salamétan wé saban poé gé. Harita mah teu ngimpi-ngimpi yén kasenangan bapa téréh nungtung. Ujug-ujug cew pabéja-béja di papada yén pasar téh cenah dibongkar ku kotamadia, rék dipindahkeun ka kiduleun rumah sakit. Teu kamana ku pamaréntah aya pasar lebah dinya lantaran ngotoran kaéndahan kota. Saban isuk runtah téh ngahunyud-hunyud waé, tapi béja kitu téh raména ukur bubulanan. Disusud-susud mah euweuh nu bisa mastikeun. Atuh nu baroga jjongko pikirna jarongjon deui. Béja nu enya mah nu pandeuri. Cenah éta pasar téh rék dijieun pasar tingkat, malah adu manis jeung kamekaran kota. Nu baroga jongko tuluy dicatet ngarana saurang-saurang, da cenah engkéna pasar tingkat téh diajangkeun maranisna. Ngan ukur mimingguan jongko-jongko téh rata jeung lemah. Kari urutna wé kawas diburulukeun ku lini. Jung pasar tingkat téa mimiti tembong rangkay betonna. Bapa muka warungna pindah ka peuntaseunana, némpél kana tembok took maksudna ngarah kapegat langganan. Sapoé duapoé mah nya bisa lila-lila langganan téh nungtutan laleupasan. Komo sanggeus pangeureunan oplét dipindahkeun mah nu ngaradon dahar beunang diitung ku ramo. Tukang béca na kitu, geus teu aya pangeureunan oplét mah maranéhna malencar tara ngariung didinya. Nya beuki titiseun wé dagang téh. Nyangu tilu leter ogé tampolana mah nyésa. Daging-daging atawa angeun ngalaman sababaraha kali dihaneutkeun. Beuki nyéot beuki boro meunang bati. Tungtungna nepi ka korédas jeung modal-modalna. Malah antukna mah bap amah mindeng nyebut-nyebut boga hutang, ka tukang daging sakitu, katukang béas sakitu, ka anu sakitu. Cag kana sangu. Tuluy nyoba-nyoba ngasupan endog ka warung-warung, ngarah dina ngembreukna teu bangkar cara dagang asakan. Mandeg, da hésé balikna deui téh, kudu ngadagoan sapayuna. Pék dagang tanggung kana sayuran. Ngandeg deui waé da batur mah laris sotéh mana horéng dianjuk-anjukeun, bulanan atawa mingguan. Bapa mah tara bisa kitu, modalna ogé apan meunang unjam-injeum. Ti harita aya bulan bapa téh nganggur, bangun mikir-mikir kénéh kana naon aya picabakeun. Golosor imah kajual. Sasat dimumurah, da karurusuh ku nu baroga duit, nanagih waé. Sésa babayar ditapelkeun deui ka ragowok, jeung keur ngamodalan mih baso. Beuki lila beuki burindil wé, da mindeng nyésa gening dagang baso mah, meusmeus nombokan meusmeus nombokan. Indit sore balik peuting téh boro-boro, nu puguh mah bapa kuring beuki limpeu, cape ku udar-ideran jeung kurang saré. Dikeureuyeuh sotéh, da piraku ari kudu nangkeup tuur mah. Kadieukeun bapa téh sok ménta dibarengan ku kuring, da mindeng lieur cenah. Bisi kajadian katurelengan di jalan aya nu bébéja ka imah. Ngiclik wé kuring téh nutur-nutur bujur bapa bari ngagéndol kurupuk, disoléndangkeun ku tali rapia. Pamoroan bapa téh parapatan jalan. Astana anyar, deukeut béngkél, duka kunaon didinya mah ramé waé. Mun ngalamot dinya sok geuwat muru stanplat Bojongloa. Didinya mah raména téh nu ngadaragoan beus; jeung oplét nu ka ciwideykeun. Saban sore kituna téh. Jigana maranéhna téh réréana mah. Pagawé pabrik, atawa tukang dagang; da béda tina pamuluna; mun geus reup peuting kukurilingan téh sok ngarukgeung. Ungagal gang imeuy disaksrak ti tungtung nepi ka tungtung. Enya wéj bapa mah leumpangna téh sok sosolontodan, lamun aya anu nyuntrung-nyuntrungkeun. Mun nénjo kitu kuring sok ngahaja miheulaan ngajak eureun, api-api capé. Mun bapa cingogo pundukna ku kuring sok pencétan lalaunan. Salila marengan bapa téh kungsi dua kali liwat ka pasar tingkat téa. Mani anjang. Dina urut jongko bapa téh ayeuna mah took televisi jeung radio. Plangna gé mani ngajeblag: took televisi Kong Liong. Apal kuring mah lamun dititah nataan jongko sasahana baréto di jajaran éta téh, da keur bapa didinya kénéh mah ngaulinan sapopoé. Ayeuna mah duka dimarana manéhna téh. Teu barisaeun arasup deui saréréa ogé da cenah nebus jongko nepi ka kudu ratusan rébu. Boro-boro. Kabéhanana boboléh. Antukna mah nya tup-top wé ku raja-raja uang da titadi gé tayohna mah geus pada ngadodoho. Lalakon nutur-nuturkeun bapa tamatna dina poé saptu, pasosoré. Harita bapa keur diparengkeung panggih jeung milikna meunang panagogan nu merenah gigireun tukang sirop. Ramé ku jelema ramé ku nu meuli di dinya mah. Ti barang gog bapa teu eureun-eureun ngaladangan. Kuring mah cingogo wé gigireun blék kurupuk, bari nyérangkeun ka belah kidul, mani ngabaris nu daragang téh. Mun diitung mah aya kana tilu puluhna; tukang sirop, kupat tahu, suuk, martabak, sate, kuéh tangbang, pisang, gulé, ah nya rupa-rupa wé. Keur meujeuhna ramé nu mareuli, na atuh ti Beulah kalér ujug-ujug kadéngé nu patingharéak, kawas aya riributan. Tingberetek nu lulumpatan. Mana horéng aya pembersihan, meni dua treuk. Petugas-petugas maraké baju héjo, maraké helm marawa pangebug, matak pigarilaeun. Datang-datang jungjleng laluncatan tina luhur treuk bangun tarapis pisan. Nu daragang téh réok ka ditu, réok ka dieu, da puguh geus kakepung. Dor dar tanggungan paadu jeung tanggungan roda sorong awahing ku geumpeur. Sora panel brong brang, tigogoloncong. Borolo sora botol jeung piring. Katambah sora patingbeletok, jeung tingkocéak. Persis wé kawas aya nu kahuruan. Kuring bapa-bapaan, reuwas pacampur jeung sieun. Ari bapa digero-gero téh kalah nguruskeun pamulungan. Bérés pamulungan tuluy nyokot piring nu jarajan téa, gaya gayo. Atuh kaburu krewek mantén. Bapa nongtak, hayang nyalametkeun tanggungan bisi dihanyatkeun kana treuk. Barang rék regereyeng pisan leungeun bapa nu belah kénca karawél mantén. “Tong lumpat siah!” Pageuh nu nyerek keukeuh nu tétéréjél, na atuh ana barawak téh kepret bapa belah dua tilebah punduk pisan. Soéh ngangkarawak mapay tonggong da puguh baju geus bobo. Bapa ngarumpuyuk, siga nu rék brek diuk. Hadéna kuring dibéré inget. Bongoh itu, bapa ku kuring dijeuwang satengah digusur, sirikna teu bari notog-notogkeun manéh. Blus ka gang gupit. Seselendep, duka ka mana pibijileunana. Lebah nu nyingkur kamprét bapa anu awek-awekan téh dicatét heula ku panitih, bisi disangka jalma andar-andar. Tilu poé ti harita tanggungan bapa téh aya nu ngalanteurkeun ka imah. Nu haat téh urang gang Mukardi, papada tukang baso deui wé, kawawuhan bapa. Mani geus payeyod tanggungan téh da puguh kaidek jigana, piringna mah teu kapulungan hiji-hiji acan. Teu waka dibéjakeun ka bapamah. Angkanan engké wé mun geus cageur, da ti barang kajadian harita téh bapa tuluy ngaringkuk, panas tiris. Teu nyangka satungtung buuk harita meh yén bapa téh moal diparengkeun nincak taneuh deui. Atuh nepi ka maotna lat waé poho teu kungsi kabéjakeun. Inget-inget deui sotéh kana titinggal bapa waktu ngadéngé aya tatangga butuheun tanggungan baso. Sugan wé payu. Pék dikumpulkeun, dikeprukeun, dielapan, diranjing-ranjing. Tuluy rancatanana dipasangkeun. Geus masang bet jorojoy aya pikiran séjén. Tanggungan téh hég ku kuring diajar-ajar, ngangser saeutik. Mun diteukteuk mah sukuna dua ramo ge cukup. Jung deui ajaran bari diemplad-emplad, ngukur beurat-beuratna. “ah kabawa…” ceuk kuring, ngomong sorangan. “ma..mun aya modalna mah nya…!” Indung kuring teu nembal, ukur melengek. Tapi tembong aya sari bungah. Kuring teu wani ngomong deui bisi nambah-nambah susah pikiran indung. da tina buburuh nyeuseuh téh boro-boro aya sésana.

Da puguh jalma leutik bapa kuring mah, nya waktu maot tea nu ngalanteurkeunana ogé jalma-jalma laleutik deui waé. Jeung teu loba, tapi hudang ariklas. Cuhcih nu ngurus pasar, lapor ka lingkungan, mapay-mapay darat, neukteuk papan pipidungeun, ngatur piboéheun tea stu tanpa tali napel. Mu téa mah ngararepkeun pagawé kuring nu asa-asa, da pasti beunghar mah baheula tea geus nabrak. Buntut si lalaki ngurilingan urang, bet saur Aya Aaraheun. Pesen pamakaman Sabada datang, kapala seksi dana maot, dua jeung jeung. Long chat mah jeung indung kuring tea, kumaha wé ilaharna ka nu tas kapapatenan. Tapi anu dimaksad ku namah téh sedih prihatin kadang jalma saérté. Barang rek dipulangkeun tea, masrahkeun duit nu dibungkus ku angkot, ku karet. Kakiri jeung bungkusanana teu buni, geus tuluy suh, tangtu meunang gempungan tatangga, papada jalma teu sugema. Tuluy greeting jeung indung kuring. Ka kuring gé, ka budak tara-tara ti sasari sangkan ngajak sasalaman. “Kadé Jang, beurang junun sakola téa,” pokna. “boga pangarti mah sugan we nyeuseup tea gara-gara kacow. Geus kelas, sabar, ayeuna tea?” kuring unggeuk kawas nu heueuh. Padahal barangna pak brek gearing kudu puguh. Mun diringkes, aya tilu-mingguan.Jaman baheula, anu didaftarkeun ngan ukur mayar iuran bulanan, curing deui curing deui nu ngacung tea. "kumaha ieu tea mukri huh? Isuk deui isuk deui! Ari moal mayar puguh! Mun teu bisa atuh mawa ti érté pernyataan ti érté!”. Nalika dikitukeun tea kuring ngarangkul wé . Tuda naon piomgeun. Menta, menta ka saha. Nenjo, bapa, nyeri, naha, jigana teu kuat. Rek nyarita ka ovariumna, kuriak tambah bingung, cacak mun aya bener-bener kudu penta. Bérésna mah nya lélang téa wé. Ti im indit, mudik tapi boga waktu hébat fooling sabudeureun. “Si Mukri teu aya! Si Mukri Ibro!” pokna. Isukna éta baréjakeun ka guru. Batur di ajar curing goyang. Tuluy dijaga ku kantor kapala. Mani ngeclak sajeroning diukseuk tèh. Sieun, jeung jaman pangpangna mah. Tungtungna hing ceurik, teu kawawa. Sabot deui di imah, abus ka teu pati atoh kelas tea, da sieun dititah deui. Rek tuluy balik como, nambahan guru picacuaeun. Awahing kuring bingung léos ka tukang kayu, ngadon sibeungeut heula. Hayoh wé nyemplangkeun beungeut, pirang lila, jeung cipanon berebey deui brebey deui kawas cinyusu. Bapa Tayohna, panghulu Téh Nurturkeun, nalika Malik gabung ka Pemaneun. Atuh rumpuyuk deui kuring tea, kawas nu kacerek deleg. Potlot gé nepi ka murag awahing abdi reuwas.Hadéna mah heunteu buku. Mun murag tea meureun lapur kana colomberan. “Atuh naon atuh manéh tea anu sa bener Mukri hemh? Cing pék balaka, da moal dikua-kieu. “pokna, “maneh geus muji ka guru, ari ayeuna bet kieu? ” teu nembal. "Hanteu gering mah manéh tèh?" “heunteu”. "kamana waé atuh pangna teu sakola tea?" nembal. Lila heula kakara pok deui nanya. : “ari bapa manéh kana dagang kénéh?”. "heunteu"? Udur. Tos lami da.” Geus garing?" pokna, kabéh reuwas. "Saha atuh anu nungguan di pasar?" "Da tos teu gaduh jongko ayeuna mah...". Kuring jadi rada nyata batan bapa asli bapana sorangan leuleuy ayeuna mah. Nalika kuring dibawa ka kantor, kuring masih henteu mendakan metodena sateuacanna. Sabot Komo dicekek bari leumpang, asa ka Leumpang Jeung, bapa sorangan. Fungsi Odung Kuring disingkirkeun ku Sakola. Nya pasti rek ngabadamikeun perkara kuring. Balikna geus beurang, bari rambisak, nénjonkitun kuring téh mani hayang sagabrug-gabrugeun handeueul nénjo ovarium nepi ka kudu ngalaman standar, pamolah parabot curing. Pantesana dititu kokocommodan tea, da saumurna gé indung kuring mah tara nete kantor-kantor.Komo ieu anak bari jeung, nyieun tanmpah deui uni, digebugan. Méméh dina pentog kuring hayang miheulaan wakca, tapi teu bisa nahan kaéra. Upami teu kitu, éta henteu kuno. Tapi teu bisa, tapi teu bisa luput kabekem kuring, teu meunang cukup. Indung kuring geus jigana teu bisa bro, teu bisa ngomong kakeuheul tea, hudang teu tegeleun nénjo kuring nu geus taya peta bisa jalan. Nyaritana teu lila. Kitu méh ngaharéwos. Kawas anu sieun nyanghareupan bapana aya di kamar. "Jang Isuk mah sakola deui wénya!" pokna. "penyanyi getol jalan sasaran. Sing nyaah ka mama. Di sakola sing saregep, carekeun batur tuh. Geuning guru gering balageurna”. Kuring teu nembal teu unggeuk. Komo, barang nu digosok kana sirah, si kuring tea leungit, ka nyuuh. “Sing Tawekal Jang, urang keur di pura. Mana kieu gé kersana Pangeran. Mudah-mudahan simkuring, Bapak Sing Geura, aya dina Bihara Bill Hari Deui. Ulah motong ubin…” Peutingna kuring tèh hésé rék saré. Nyileuk wé, asa jararauh panineungan. Sakapeung-sakapeung sangkat, bari neges bapa, da kuring saré tea tunjangeunana. Beu, geus robah pisan, bapa tea. Panon geus jarero. Mani nyalohcor tulang pipi.Kulit anu, hideung ngajawab, kapoé ayeuna mah konéas kawas hayam meunang ngaléob. Halisna asa beuki cochrom. Diteuteup tea: renghap, les. Alon pisan ngarenghapna hudang taranjang “Sok pa kuring tulungan…” ceuk kuring jero hate. Lila pirang poked kami. “Emh boa-boa pa…! tapi ah kétah pa…!' ceuk hate, nagara naon. Tapi, sajeroning mikir mah kalah ngalelewang manéh. Bruh-bréh tukang ukir lalls, kaluar sarapan ulah nanya ka indung nananyakeun bapa. Teu heran budak tea dicabut ku kuring. Sanes baraya, sanes baraya. Anjeunna teu pati apal kana aturan kelas, ngan waé anu geus teu baroga papa. Teu nimu. Aya gé nu kaiget di kelas tilu, sahandapeun. Tapi ayeunageus kaluar, semu nékéan wé atuh bet-baturna. Ari budak awewe mah sok digoda tea jeung pedah, komo sendal acan. Sabada ninggalkeun fungsi Panggih deui jeung kaayaan tea, di alley of asih. Leungeuna nu sabenerna nyeuseup biwirna, ari nu sabeulah deui neuteup térmos és. Ngaleut wé nyieunna téh moal jalan, nataan jasaanana, “pisaaaang…! Kasreng…!Kathymus…!” hudang, ripuheun naker seuri tea, da pasti tea datang ti pacer. Narik anteb lamunan meh teu karasa kuring ngadadak nyampoyon, ngagéléhé Gigireun bapa. Leungeun ngagaramang, meulit kana waruga nu kari tulang. Reup curing peureum. Nginghak bar haréwosan. "Pa..., bapa, naon atuh waka ninggalkeun atuh pa...!" Teu emat teu emut jeung haréwosan téa, bangun geus teu ngareunah nanaon. Malah ngarénghapna ogé asa beuki kendor. Awakna nyongkab kawas rubuh. Kuring morosotkeun leungeun lalaunan ngarah teu karasaeun. Teu disangka bapa tea beunta. Pék ngagileur ka kuring, ngawangun neges siga lungé. "Ieu hamba pa...! abdi…!” Sajeroning paneuteup hate geus teu sabar hayang geura ngadangu deui sora. Ukur sakecap gé keun waé, ngarah ieu hate daékeun teger. Tapi didago-dago teu kitu waé, kalah reup deui jeung bapa. Lamun teu cukup ku kuring cicing peuting harita Wé, da pasti Sagalana gé Geus ngagebug. Bungbas taya gantar kakaitana. Mun téa mah aya nu nyantél waé sajeroning hate, nya éta mah.” Nasiban nu jadi bapa. Paribasa, nyeuseup tèh, bet népi, kudu nyorangan, paeh pikasieuneun, sombong. Waktosna, Ayah Téh Prah, ngarenghap cara Nu Lian.Enya teu nyebat jalma aya, tapi teu ngaganggu. Mangtaun-taun bapa kuring jadi jongko di pasar, nyanyi sangu. Kajojo naker, naha teu ka Urang Pasar, boh abdi tiasa ngaliwat, sareng jongkona dugi ka Kalawang, sisi jalan. Turug-turug padeukeut jeung pangeureunan oplét atuh mani campur waé anu ngadon dina dalahar jeung mantuan laladén. Ari ovarium kuring ngukur ayana pasar kapeung-kapeung di pasar tea, da imah gé sakahayang sarua” pakpikpek. Asakeuneun keur isuk téh mani ngalayah, siga nu rék salamétan wé saban poé gé. Harita teu ngalamun bagja, Bapa Téréh Nungtung. Ahirna budak awewe pabean di pasar papada tea dibongkar ku Pemkot, tuluy dipindahkeun ka rumah sakit kiduleun. Teu kamana ku pamarétah aya lebah pasar di dinya lantaran ngotoran kaéndahan dayeuh. Saban béak, tèh tuluy-tuluyan, tapi beja, urang ngukur raména bulan-bulan. Shrink-sudden mah euweuh nu bisa mastikeun. Atuh nu baroga jjongko mikir jarongjon deui. Béja nu enya mah nu pandeuri. Tingkat kadua pasar tea aya di pasar tingkat, tinimbang éta adu manis antara kembang kota. Nu baroga jongko tuluy kacatet ngarana saurang-saurang, jeung bisa nabrak pasar tingkat tea di maranisna. Kalayan pangukuran mingguan, tea rata-rata lemah.Kari ruruntuk we ayeuna diudag-udag ku barisan kuring. Tingkat pasar Jung téa mimiti tembokrangay beton. Kapala warung geus pindah ka Peuntaseunana, nempel kana témbok, maksudna ngarah palanggan. Sapoé duapoé mah can lila-lila ngalanggan paménta sékrési. Komo sanggeus pangeureunan oplét dipindahkeun ka nu ngaradon dahar beunang mah diitung ramo. Nu béca na kitu, geus teu aya pangeureunan oplét mah akibatna lancar teu némbongan ka manéhna. Nya beuki titiseun wé dagang téa. Nyangu tilu leter ogé tampolana téh éra. Daging atawa angeun ngalaman sababaraha saban haneutkeun. Beuki nyéot beuki boro meunang bati. Tungtungna nepi ka korédas jeung capitals. Malahan bapa bapa amah mindeng nyebut hutang dahareun, ka tukang jagal nyeri, katukang béas nyeri, ka anu nyeri. Cag kana sangu. Tuluy nyoba-nyoba nepangan anjing di kios-kios, ngarah ngarecah jalan dagang asakan. Stagnant, sarta anjeunna datang deui ka tea, kuring kudu nyebutkeun halo. Pék dagang jawab sayur. Ngandeg deui waé da batur téh laris sotéh tempat horéng ditawaran, bulanan atawa mingguan. Bapa mah teu tiasa kitu, upami mampuh unjam-injeum. Ti harita aya bulan bapa nganggur, hudang mikiran, kan naon anu picabakeun. Golosor imah kajual.Lamun murah, bos kuring ngan menta duit, maranéhna ménta duit. Sésa bapaid éta tapelkeun deui ka ragowok, jeung keur ngamodalan mih baso. Beuki lila beuki burindil wé, da mindeng nyésa gening dagang baso mah, meusmeus nombokan meusmeus nombokan. Soré kuring balik peuting nu boro-boro tea, pasti bapa Kuring Beuki Limpeu mah capé teu kabagéan. Dikeureuyeuh sotéh, da piraku ari kudu néwak mah. Kadieukeun bapa tea pura-pura jeung kuring kuring, jeung mindeng lieur cenah. Bisi kajadian panangan di jalan aya nu bébéja ka imah. Ngiclik wé kuring tea ceuk bujur bapa bari nyepeng kurupuk, dipasihan tali rapia. Pamoroan Ayah Téh Parapat Jalan. Astana anyar, deukeut béngkél, kunaon didinya duka mah ramé waé. Mun ngalamot manéhna pura-pura muru standar Bojongloa standar. Didinya mah raména tea nu ngadaragoan beus; jeung oplét nu ka ciwideykeun. Unggal soré urang tea. Jigana sigana teu réréana mah. Pabrikan, atanapi padagang; da diss tina pamuluna; mun geus reup peuting kukurilingan tea semu ngarukgeung. Teu kaop, gang imeuy diliwat ku Ti Tungtung, nepi Ka Tungtung. Enya wé papa mah leumpangna téa semu sosolontodan, tapi aya kitu jeung kitu téh nyuntrung-nyuntrungkeun. Mun nénjo kitu kuring pura-pura ngahaja miheulaan ngajak eureun, api-api.Tapi ari bapa mah Cingogo geus cape, tuluy nyecep kana biwir. Salila Marengan, bapa tea, dua kali ka pasar tingkat Téa. Mani lalaki. Dina urut jongko bapa tea ayeuna mah nyandak jeung radio televisi. Plangna gé mani ngajeblag: Warung televisi Kong Liong. Lamun dititah ku Jongko Sasahana Baréto dina jajaran étah, ari bapana didinya kénéh mah ngaulinan unggal poé. Ayeuna mah duka dimarana kaayaan tea. Teu barisaeun arasup deui saréréa ogé da cenah nebus jongko nepi ka kudu ratusan rébu. Boro-boro. kauntungananana boboléh. Antukna mah tup-top wé ku para raja duit da titadi gé tayohna mah geus pada ngadodoho. Lakon ngucapkeun papatah bapa réngsé dina ahir minggu, pasosoré. Harita bapana Keur diparengkeun Panggih Jeung milik Meunang Panagogan Nu Merah Gigireun tukang sirop. ramé jelema ramé ku nu meuli di dinya. Ti barang gog papa teu eureun-eureun ngaladang. Kuring Mah Cingogo Wé Gigireun Blék Kurupuk, Bari Nyerang Ka Behala Kidul, Mani Bared Nu Daragang Téh. Mun diitung mah aya kana tilutyna; tukang nyieun sirop, tahu kupat, suuk, martabak, saté, kuéh tangbang, cau, gulé, jeung sagala rupa wé. Keur meujeuhna ramé nu mareuli, na atuh ti Beulah indit ujug-ujug kahareup nu patingharéak, kawas aya karusuhan.Tingberetek nu lumpatan. Mana horéng alias beberesih, meni dua treuk. Patugas maké baju héjo, helm marawa pangebug, matak pigarilaeun. Ujug-ujug Jungjleng ngaliwat.Tina Agung treuk gugah pisan. Nu daragang tea réok ka ditu, réok ka dieu, da puguh geus kakepung. Dar dar tanggungan paadu jeung tanggungan kabayang awahing mah awahing geumpeur. Sora panel brong brang, tigogoloncong. Borolo sora jeung botol piring. Ceuk Sora patingbeletok, jeung tingkocéak. Persis wé kawas aya nu kahuruan. Kuring bapa, reuwas campur jeung sieun. Ari bapa digebugan, kalah ngurus pamulungan. Bérés pamulungan tuluy nyeuseup nu jarajan téa piring, gaya Gayo. Atuh, manten krewek. Bapa nongtak, hayang salammetkeun bisi urang tanggungan dihayatkeun kana treuk. Barang kacida regereyeng leungeun bapana nu dibeulah karawél mantén. "Tong gubrak!" Pageuh nu nyerek keukeuh nu tétéréjél, na atuh anu barawak téh kepret bapana ngabeulah cangkéng. Soéh ngakarawak mapay tonggong da puguh geus bobo baju. Bapa ngarumpuyuk, siga nu rék brek diuk. Hadéna kuring inget. Nu bangsat, bapa kuring di jeuwang bari digusur, sirikna teu bari notog-notogkeun manéh. Blus ka gang gupit. Seselendep, duka pibijileunana.Lebah nu nyingkur, bapa jeung indung, budak awéwé nu dicét heula ku panitih, salah kaprah jalma andar-andar. Tilu poé ti harita téh tanggung jawab bapa, aya nu ngalanteurkeun ka imah. Nu haat téh urang Mukardi gang, papada deui wé tukang bakso, kawawuhan bapa. Mani geus payeyod tea jeung puguh kaidek jigana, piring mah teu kapulungan hiji-hiji acan. Teu waka dibéjakeun ka bapa. Aang engke wé mun geus cageur, tina barang harita harita bapa Tuluy ngaringkuk, ngeclak panas. Teu disangka harita mah harita teh bakal sedih pisan, bapa bakal dipaehan ku nincak taneuh deui. Atuh nepi ka maotna lat waé poho teu kungsi kabéjakeun. Inget, basa bapana ninggalkeun kuring, tatangga kuring butuh Baso salaku tanggung jawab. Sugan wé payu. Pék dikumpulkeun, dipak, dalapan, ditalian. Tuluy rancatanana dipasang. Geus bet jorojoy, pikir kuring beuki. Tanggungan Téh Hég capé diajar, ngahuleng saeutik. Mun diteukteuk mah sukuna dua ramo ge cukup. Jung deui ajaran anyar dijembarkeun, ngukur urat. “Ah kabawa...” bengkung melengkung, nyarita sorangan. "ma..mun aya modal mah nya...!" Ovarium teu cukup kandel, ukuran ngarenghik. Tapi Tembong saripati kembang. Kuring teu wani nyarita ku harewos nu matak ngahesekeun pikiran indungna.da tina bubur nyeuseuh tea boro-boro aya sésana.