Pasosoré Ambu Warji ngalangeu di lawang imahna, panonna molotot teu puguh nu dipencrong, ceulina kawas nu torék, taya dédéngéanana, sabab harita pikiran jeung ingetan Ambu Warji keur sabil, rusras ka jaman baheula, éling ka waktu bihari, mangsa keur aya dina jero kasenangan. Cék dina pikirna, “Éh, naha teu nyana teuing ku milik diri, bet nepi ka kieuna. Padahal baheula mah waktu aya kénéh Bapa Warji, aing téh teu kurang hakaneun teu kurang pakéeun, ari ayeuna aing nepi ka mindeng nyorang ngongkrong. Éh, naha ti mana aing pibisaeun meunang hakaneun keur anak aing?”Sabot Ambu Warji mikir kitu, jol tua kampung datang bari mawa gémbolan.“Punten Embok!” Cék tua kampung. “Ieu kula téh dipiwarang ku Juragan Lurah mikeun ieu béas jeung ubar batuk.”“Ah, boa sanés keur Embok, Mas Apung?” cék Ambu Warji bari rada ngahuleng.“Ih, piraku ku kula dibawa ka dieu, ari lain keur Embok mah.”“Naha sisinarieun teuing Juragan Lurah téh maké masihan béas jeung ubar batuk sagala?”“Wallahu’alam” cék tua kampung“Naha saha nu mupulihkeun yén Embok boga kasakit batuk?”“Nya, meureun anak Embok nu pupulih téh, da tadi manéhna ka balé désa.”“Karah anak Embok ka Balé Désa?” cék Ambu Warji bari semu héran. “Naha budak téh ngérakeun teuing, bet kumawani lunta-lento ka balé désa?”“Ah, ulin baé meureun jeung Asép Onon, kawantu budak bageur anak Embok mah, buktina Juragan Lurah ogé resepeun.”Ambu Warji nu sakitu keur prihatinna téh ngadak-ngadak haténa lejar, bungah taya papadana, pédah budakna dipuji bageur jeung dipikaresep ku Juragan Lurah, lain bungah duméh dibéré béas.“Kop atuh rawatan éta béas téh, Embok,” cék tua kampung. “Jimpona mah rék dibawa deui ku kula.”“atuh, nuhun, nuhun!” cék Ambu Warji bari ngeurihkeun béasna kana boboko.“Punten atuh, Embok, kula rék mulang!” cék tua kampung bari ngaléos.Heureut sawatara jongjongan ti saléosna tua kampung, jol Si Warji datang, tuluy nyampeurkeun ka indungna, bari omongna, “Ema, bieu kuring mentas ti Juragan Lurah.”“Eum, bet ngérakeun sia mah, naha kumawani lunta-lento ka Juragan Lurah! Ulah sakali-kali deui deuleu, isin! Rék naon barina ogé sia ka balé désa?”“Euh, kieu, Ema!” cék Si Warji. “Kuring téh disaur ku Juragan Lurah, anjeunna miwarang ngangon munding, sabab pangangonna nu ngaran Si Adun téa hilang didupak munding.”“Ih. Atuh sia ogé ulah daék, bisi di dupak munding, kawas Si Adun.” Cék Ambu Warji“Ah, meureun baé Si Adun mah diteunggar sotéh, da mundingna dijailan ku Si Utun.”“Jadi sia téh rék daék nya?”“Ih, atuh puguh baé daék mah, sabab sajabaning diburuhan béas téh, kuring ku Asép rék diajar nulis jeung maca deuih.”“Euh, paingan bieu tua kampung ngirim béas jeung ubar, piwarang Juragan Lurah, cenah, taksiran mah sia nu mangméntakeun, nya?”“Ah, piraku kuring wani punta-pénta mah.” cék Si Warji bari mencrong ka indungna. “ Éta mah meureun kahidengan Asép Onon baé.”“Nya sukur ari lain sia mah nu boga alpukah ménta.”

Pasosoré Ambu Warji ngalangeu di gada imahna, panonna molotot teu puguh nu dipencrong, ceulina kawas nu torék, taya dédéngéanana, sabab harita jeung pikiran inget Ambu Warji keur sabil, rusras ka jaman baheula, éling ka dina biday, mangsa keur aya dina. jero senang. Cék dina mikir, “Éh, naha teu nyana teuing kuring milik sorangan, bet nepi ka kieuna. Malahan, waktu nganjang ka Bapak Warji mah teu boga hak, teu boga waktu, ari ayeuna Aing nepi ka hayang nongkrong. Euh, ti mana aing ngawinkeun Hakaneun ka anak aing?" Sabot Ambu Warji mikir kitu, Yoel sesepuh kampung datang mawa jelema gélo. "Punten Embok!" cék kampung heubeul.“Ieu kula téh dipiwarang ku Lurah Mikeun ieu béas jeung ubar.” “Ah, boa beurat keur Embok, Mas Apung?” cék Ambu Warji bari rada teu acuh. Saha nu mupulihkeun yén Embok batuk?” Cek Ambu Warji, sarerea reuwas. “Tah, budak geus kitu mah, lunta-lento ka kampung balé?” ngadak haténa lejar, bungah taya papadana, pedah budak dipuji ku bageur jeung resép Juragan Lurah, lain bungah duméh béda béas. ."Jimpona mah rék dibawa deui ku kula." cék Ambu Warji kakara ngeurihkeun béasna kana boboko. cék kampung heubeul bari ngaléos.Heureut sawatara jongjongan ti saléosna kampung heubeul, jol Si Warji datang, tuluy nyampeturkeun ka indungna, bari ngomong, “Ema, bieu kuring mentas ti Juragan Lurah.” lento ka Juragan Lurah! Ulah sakali deui deuleu, eusian! Rék naon barina ogé sia ​​ka balé desa?” “Euh, kieu, Ema!” cek Si Warji. "Kuring tèh dikintunkeun ku Juragan Lurah, anjeunna miwarang ngangon munding, sabab pangagona nu ngaran Si Adun téa leungit dina dupak munding."Atuh sia ogé ulah daék, bisi di dupak munding, kawas Si Adun.” Cék Ambu Warji “Ah, meureun baé Si Adun mah diteunggar sotéh, jeung mundingna dibobodo ku Si Utun.” diajar nulis jeung maca deuih. Cek Si Warji basa nyiduhan indungna. " Éta mah meureun saha jeung Asép Onon baé."