Ti leuleutik, basa sok ngaji kénéh di tajug Ustad Imong, sok didongéng- keun lalakon Sayidina Ali, nu pingpingna katiir jamparing musuh. Nuju an- jeunna solat, jamparingna dicabut. Ku husu-husuna anjeunna solat, da dugi ka teu karaoseun atuh jamparing nu nanceb dina pingpingna dicabut téh. Kitu lah ringkesna mah dongéng Ustad Imong téh. Hésé cenah jalma biasa mah rék nepi ka tingkatan husu modél kitu téh. Tapi kuring sok panasaran, tetelepék, kumaha carana solat nu husu téh. "Nya sabisa-bisa kudu museurkeun sakabéh pikiran kana naon nu keur dibaca. Nu matak alusna mah urang ngarti kana naon nu dibaca, lain ukur apal ngucapkeun basa Arabna wungkul, sangkan bisa husu," saur Ustad Imong deui. "Dupi Amang-kuring jeung santri nu séjénna sok nyebut Amang ka Ustad Imong téh-tos tiasa solat husu?" kuring sok tuluy célémbéng. "Nya sahusu-husuna jelema biasa baé. Rumasa Amang mah lain pang- kat kiayi atawa ulama. Ukur tukang ngawurukan ngaji di tajug leutik pédah batur euweuh nu sanggupeun," cenah handap asor. Patalékan kuring téh sok tuluy manjang kana naon bédana ustad, kiayi, jeung ulama. Ustad Imong sok sabar ngajéntrékeun sakabéh pamanggihna. Nya kitu baé, nu kira-kira kaharti ku akal budak kelas opat SD pantar ku- ring. Mun geus bérés tanya jawab téh, Ustad Imong sok ngusapan sirah. "Pipintereun Jang Apip mah. Calakan jeung loba kapanasaran. Geura ké geus gedéna moal burung jadi jelema," cenah semu deudeuh. Kuring sok tuluy némpas, "Pan ayeuna gé tos janten jalmi, Mang." Rada kereng, teu tarima teu dianggap jelema. Ustad Imong tara ngawaler, kalah sok sari kagugu. Mun solat di imah, kabeneran Umi, indung kuring ngaliwat, kuring sok ngarérét. Umi tara mirosea. Ngan bérésna, sok tuluy gegelendeng, "Sing husu geura à solat téh! Teu kaop aya nu ngaringkang, panon rarat-rérét. Solat naon kitu! Tuh Sayidina Ali mah dicabut panah baé nuju solat teu karaoseun ku husu-husuna," saurna. Nepi ka gedé, remen ngadéngé nu mamatahan sangkan solat sing husu. Tapi mun ditanya nu kumaha nu husu téh, tara aya nu bisa ngajelaskeun nepi ka jéntré sarta tuluy bisa dipraktekkeun saharita. Keur mimiti diajar solat, kungsi kuring nanya ka lanceuk lalaki nu kaasup getol mapagahan solat ka kuring, perkara solat nu husu. "Pokona mun Apip keur solat, sagala teu kakuping jeung teu katingali,"témbalna. "Ngadak-ngadak lolong jeung torék A?" kuring nanya deui. "Nya, kira-kira kitu lah......" témbalna deui. "Sok geura praktékkeun wé ari hayang apal mah," pokna. Salila solat téh ditungguan ku Si Aa. Solat lohor harita téh. Mimitina mah pikiran ku- ring museur kana babacaan, da puguh ngapalkeun kénéh. Sarakaat, jongjon. Na atuh ari maju ka rakaat kadua, di pipir kadéngé Bi Puanah keur haha- riringan nyanyi dangdut Rhoma Irama. Les wéh sakabéh bacaan meunang ngapalkeun téh leungit sapada harita. Kuring langsung eureun solat. Puguh baé Si Aa, molohok. "Ku naon Pip, solatna eureun?" cenah semu héran. "Ceuk Aa mun keur solat ngadadak torék jeung lolong. Geuning éta sora Si Bi Puanah nyanyi dangdut mani jelas kakuping. Jadi wéh babacaan- ana hilap deui," kuring manyun. Na da atuh ari barakatak téh Si Aa seuri. Mani ngusek, kawas nu ngeunah pisan. Saumur hirup, diajar solat husu, asa can kungsi ngalaman. Tiori mah tio- ri, teu sirikna ti unggal ustad, kiayi, atawa ulama nu wawuh, meunang tiori solat husu téh. Tapi meraktékeunana, audzubillah, hésé pisan. Geus puguh solat berjamaah di masjid nu récét ku berenyit mah, boro-boro bisa husu. Dalah di imah, jempling sorangan ogé, ih hésé pisan atuh. Pan kungsi sakali mah, tos ngalaan reungit nu tingharieng di kamar, tuluy solat asar. Sorangan, da pamajikan jeung barudak keur ka Uana. Pi- kiran museur kana bacaan, panon manco kana pangsujudan. Ari keur kitu, ngieng-ngieng sora reungit. Teup, eunteup dina téhel, persis luhureun saja- dah. reungit téh kawas nu lindeuk pisan, da lila eunteup- na téh. Haté kumejot hayang neunggeul satakerna. Buru-buru peureum, sieun ébat. Tapi pikiran inget baé kana reungit, sieun kaburu hiber. Bray deui beunta. Aya kénéh tah reungit atah adol téh, ngarayap nga- jauhan sajadah. Panon hideng nuturkeun ka mana léosna. Beuki ngajauhan. Babacaan digancangkeun da sieun reungit kaburu hiber. Ari bérés salam, dirérét deui, reungit geus euweuh dina tempatna. "Dasar sétan!" haté ngageremet. Geus kitu buru-buru istigfar. Enyaan rugi dua kali gara-gara reungit. Geus mah solat teu husu, katurug-turug ngo- mong garihal najan ukur na haté. Diobrolkeun ka babaturan nu katempona rada "eusian." Disebut eusian soténan, pédah wé solatna leket katurug- turug mun ngomong teu weléh direumbeuy ku hadis. Da ari sakolana mah lulusan ékonomi manéhna téh. "Mémang bener sétan éta téh. Sétan nu ngarupakeun reungit. Sétan mah loba carana pikeun ngagoda jelema nu niat ibadah. Pan étah, ku reungit sa siki baé nepi ka teu husu kana solat," pokna sumanget pisan. "Nyao atuh sétan lainna mah. Da sidik reungit sagedé anak kutil. Teu tandukan teu sing," témbal téh semu heureuy. "Heueuh sétan nu ngarupakeun reungit ..." manéhna keukeuh. "Heueuh lah, kumaha énté wé, sétan nya sétan, miluan baé kuring mah." "Nyao ah, tara puguh ngobrol jeung énté mah. Rék naon atuh diobrol- keun ka kuring ari teu beunang dibéjaan mah...." rada ngagadeud. Geuleuh, kawas awéwé. "Ituh, sok teu kaopan. Pan kuring geus ngaheueuhkeun." Teu némbal. Ngajengkat bari jamotrot. Kuring tibang nyenghel. Atuda geus remen kuring mireng manéhna nyebutkeun sétan ngarupakeun anu ngarupakeun anu, pokona naon baé nu sok ngalantarankeun solat ébat. Nepi ka Si Bungsu gé kungsi disebut sétan ku manéhna mah. Pédah kuring dodongéng, keur husu solat, Si Adé gogorowokan nyebutkeun aya tamu. Nya puguh kuring rada nyeunAl Tapi kuring gé ngaenyakeun. Jeung percaya deuih, nu sok ngaganggu husuna solat téh saha deui atuh ari lain sakadang sétan mah. Jigana, mun keur solat, sétan téh naplok dina pikiran, dina kongkolak panon, dina ceuli, haté. Wah pokona mah saawak-awak ditalikung ku sétan. Da éta wé, mun urang poho neundeun hiji barang, ingetna téh da sok keur solat atuh. Nepi ka aya babaturan nu sok heureuy, mun aya nu kokotéténgan néangan barang téh sok tuluy ngomong, geura solat heula, moal burung inget ce- nah. Da jeung enyana. Mun geus kitu, sok asa peunggas harepan, jigana moal ngalaman solat husu téh. "Teu kudu hariwang. Tingkatan husu keur urang mah béda sareng Kangjeng Sayidina Ali, atawa para sahabat. Urang mah cukup solat dina awal waktu, éta gé geus kaasup husu," saur Ustad Imong baheula. Mun inget ka dinya, sok rada nyay aya harepan dina haté téh. Jadi ku- ring sok satékah polah ngudag solat dina awal waktu. Najan teu bisa unggal waktu, pang-pangna mun keur di kantor. Tapi sok ngupayakeun. Ngaku waé can bisa saratus persén. Kilang kitu, ari mapagahan ka anak pamajikan mah kuring gé remen. Solat kudu husu, cekéng téh. Tara poho didongéngkeun deui dongéng Us- tad Imong ngeunaan Sayidina Ali téa. Komo ka Si Bungsu mah, bubuhan budak keur meumeujeuhna resep heureuy. Komo mun solat di mesjid, asa loba batur heureuy. Ari solat tara daék sajajar jeung kuring, da meureun teu laluasa heureuy téa. Mun balik ti masjid téh sok digelendeng, dipapagahan, isuk deui mah solat kudu husu, cekéng téh. "Da hésé waé atuh Yah, baturna noélan waé," cenah ngabéla diri. "Enya ku Adéna tong dilayanan," kuring némbalan sabar. "Da géték atuh, noélanana kana cangkéng," masih kénéh ngabéla diri. "Solatna atuh ngaréndéng jeung Ayah. Da Adé mah sok ngajauhan baé," kuring angger leuleuy. "Da teu puguh atuh Yah. Piraku nyelap Adé sorangan". Ih, mani teu béakeun kecap keur némbal ka kolot téh. Bati gereget. Sok bingung kudu kumaha ari mapagahan budak keur meumeujeuhna lenger kawas Adé. Rarasaan mah kuring baréto teu kitu-kitu teuing, basa sau- mur manéhna. "Nya béda lah, budak ayeuna jeung budak baheula," indungna sok mé laan. "Beda naonna, da diajar bener mah sarua baé rék baheula rék ayeuna gé," kuring beuki gemes. "Béda alam, béda parab, nya béda cara mapagahanana gé," indungna embung éléh "Memang kudu kumaha mapagahanana? Pék ku mamah geura ari leres jénius mah mapagahan budak...." kuring rada teugeug. "Nyantly atuh Yah, bisi darting. Nyereng baé, kawas sprite. Nu penting mah conto Yah, conto," Indungna kalah ngoconan. Peuting isukna, asa horéam ka masjid téh. Keur mah hujan ngaririncik baé, katurug-turug tadi bada asar petit goal ngumumkeun kaleungitan kura- bu sabeulah. Teu karasa muragna, cenah. Teuing na kasur, teuing di kamar mandi, teuing di mendi. Saréréa ubyag néangan. Ka kolong-kolong kasur dibatréan. Lapur atuda éta mah sakadang kurabu. Mangkaning hargana. lumayan rada ayaan, bubuhan bahanna tina platina. Nepi ka satengah genep, saréréa dodongkoan kénéh néangan. Si Adé nu ngingetan téh. Ngajak ka masjid. Tétéhna geus singkil deuih, ngakeup mukena, da sok ngaji di masjid. "Asa horéam, hujan waé geuning. Urang berjamaah di bumi waé atuh nya?" kuring ménta kasaluyuan ti saréréa. "Ah, teu langkung kapala baé ieu mah. Ka masjid hayu, di bumi teu nanaon. Pentingna mah solat," pamajikan némbal. Ku sabab kuring jeung pamajikan can mandi, mupakat wéh saréréa teu ka masjid. Kuring jeung pamajikan gura-giru mandi, barudak tatan-tatan ngampar samak tengah imah. Si Adé hideng numpukkeun Qur'an dina méja leutik deukeut kom- puter. Maksudna mah rék tuluy ngaji babarengan. Abong méméhna keur néangan kurabu, na da éta mah pikiran, ngan museur kana kurabu baé. Dipaksa-paksa konsentrasi, sakadang kurabu ngolébat baé. Panon ngahaja dipeureumkeun, sieun salah babacaan. Mangkaning keur ngimaman saréréa. Mun salah téh moal teu jadi bulan-bu- lanan Si Adé. Asa cangkeul peureum. Basa keur maca surat dina rakaat kadua, bray lalaunan beunta. Panon teu langsung kana pangsujudan, kalah neumbrag korsi paranti lalajo tivi nu ngahaja meunang nyéréd diadekkeun kana méja tivi. Borélak cenah, katéwak ku juru panon dina handapeun korsi aya nu ngaborélak. Haté ngaguruh teu puguh. Moal salah, pasti sakadang kurabu nu tadi diuber ku saréréa téa. Geuwat tungkul, neuteup pangsujudan. Tapi haté kumejot, ha- yang ngarérét ka palebah nu ngaborélak deui. Ras inget kana omongan babaturan, mun hayang manggihan barang nu leungit, solat cenah. Atah adol! Pikiran jadi ngacacang ka mana-men- di. Irama solat jadi ngagancangan. Pasti nu ma'mum di tukang haréraneun. Pikiran mah nitah tetep salsé jeung museur kana solat, tapi haté mani teu beunang diajak bener. Panon deuih, mani rét deui rét deui, teu kalis ku di- peureum-peureum. Bérés salam, nu ti tukang tingsolongkrong rék sun ta-ngan, ari kuring kalah ngarongkong ka lebah korsi téa. "Ari Ayah ku naon?" pamajikan nanya semu héran. "Tah Mah, kurabu téa...." ceuk kuring bari ceg ka nu ngaborélak téa. Ari gep, gusti..., singhoréng ukur géspér sabuk, nonghol saeutik. Jadi nga- borélak kawas platina da puguh warnana silver. "Euleuh-euleuh, jadi ti tadi téh ukur nginget-nginget kurabu wé nyah.... Ih, aya imam ku sebul-sebul teuing," pamajikan kukulutus tapi bari imut. Kadéngé sora Si Tétéh jeung Si Adé seuri ditahan

Ti leuleutik, basa pura-pura maca Qur'an kénéh dina headline Ustad Imong, pura-pura dicaritakeun ku Sayidina Ali, nu pingpingna katiir jamparing musuh. Nuju solat an-jeunna, jamparingna diangkat. Ku husu-husuna anjeunna solat, da dugi ka teu karaoseun atuh jamparing nu nanceb tina pingpingna dicabut téh. Kitu carita pondok Ustad Imong. Hésé cenah celestial biasa mah rék nepi ka level husu modél éta téh. Tapi kuring mah pura-pura panas, tetelepék, kumaha carana solat nu husu teh. "Mun bisa, kudu make akal pikiran maca kana naon nu, mun macana teu pati ngarti kana maksud bacaan kana naon nu, beda basa arab atawa henteu, cangcaya. can husu,” ceuk Ustad Imong Deui. "Dupi Amang-kuring jeung santri nu hadir pura-pura nelepon Amang ka Ustad Imong téh-tos tiasa solat?" Kuring pura-pura bodo jeung bodo. "Nya sahusu-husuna mah jalma biasa baé. Rumasa Amang mah béda pangkat jadi kiayi atawa ulama. Abdi tukang ngala Qur'an di Tajug Leutik Pédah Batur Euweuh Nu Sanggupeun," ceuk Cenah Handap Asor. Patalékan kuring téh sok tuluy lila kana naon bédana ustad, kiayi, jeung ulama. Ustad Imong pura-pura sabar bari ngadagoan sakabéh Pamanggihna. Nya kitu baé, nu kira-kira kaharti mah pinter budak sakola di SD Pantar Kuring.Réngsé tatanya, Ustad Imong semu nguseup sirah. "Pipintereun Jang Apip mah. Calakan jeung loba saatasaran. Geura ké geus gedéna atawa manuk jadi awon," semu deudeuh. Kuring pura-pura sopan bari ngomong, "Pan ayeuna gé tos janten jalmi, Mang." Rada keren, tapi Tarima dianggap awon. Ustad Imong tara nawaler, kalah pura-pura sari kagugu. Bari ngadoa di imah, kantor Umi, ovarium lungsur-langsar ningalian, tai pura-pura sibuk. Umi tara mirosea. Ngan bérésna, sok tuluy gegelendeng, "Sing husu geura à solat téh! Teu kaop aya nu ngaringkang, panon rarat-rérét. Solat naon kitu! Tuh Sayidina Ali mah dipiceun panah baé nuju solat teu karaoseun ku husu-husuna," Saurna. Nepi ka gedé, remen ngadeukeutan nu mamalahan ngahuleng solat. Nanging upami anjeun naroskeun ka abdi upami anjeun naroskeun ka abdi, abdi tiasa ngajelaskeun ka anjeun, supados anjeun tiasa ngalaksanakeunana sareng tiasa dipraktekkeun dina Saharita. Keur mimiti diajar solat, kuring kuring nanya ka lanceuk lalaki nu kaasup rajin mapagahan solat ka kuring, urusan solat nu husu. "Pokona mun Apip keur solat, sagala teu Kaping jeung teu katingali,"témbalna. "Naha ujug-ujug lolong, Jeung Torék A?" Kuring nanya deui. "Nya, sakitu kitu..." jawabna. "Sok geura laksanakeun wé ari hayang naon," pokna. Si Aa keur nungguan solat mah.Lohor harita tea solat. Mimitina mah pikiran garing museur kana maca, jeung ngapalkeun kénéh. Sarakaat, jongjon. Na atuh ari maju ka kadua rakaat, di pipir ka babaturan Bi Puanah keur haha- iringan nyanyi dangdut Rhoma Irama. Les wéh sakabéh bacaan meunang ngapalkeun téh leungit sapada harita. Kuring geuwat eureun solat. Puguh baé Si Aa, molohok. "Ku naon Pip, solatna eureun?" Cenah Pseudo reuwas. "Ceuk Aa mun keur solat ngadadak torék jeung lolong. Geuning éta sora Si Puanah nyanyi dangdut mani écés kaku. Jadi bari maca - kuring leungit deui," Kuring nembang. Na da atuh ari barakatak téh Si Aa seuri. Mani ngabandungan, kawas nu ngeunah bener. Saumur ngarenghap, geus diajarkeun Sholat Husu, harepan jeung pangalaman. Tiori mah tio-ri, teu sirikna ti unggal ustad, kiayi, atawa ulama nu wawuh, meunang tiori solat husu teh. Tapi meraktékeunana, audzubillah, hésé pisan. Sabot bisa salat berjamaah di masjid, kuring ngagerendeng, bisa nyaring. Dalah di imah, jempling solo ogé, ih hésé pisan atuh. Pan kungsi sakali mah, luhur lima ngalaan reungit nu tingharieng di kamar, tuluy solat asar. Sorangan, jeung dunungan Jeung Barudak indit ka Uana. Pikiran museur kana maca, panon manco kana pangsujudan. Ari keur kitu, ngarenghik sora reungit. Teup, eunteup dina tehel, ngan persis luhureun- dah.reungit téh kawas nu lindeuk pisan, da lila eunteup- na téh. Haté kumejot hayang neunggeul satakerna. Buru peureum, sieun ébat. Tapi pikiran inget baé kana reungit, sieun baruu hiber. Bray deui beunta. Aya kénéh tah reungit atawa adol téh, ngarayap ngajauhan sajadah. Panon hideng nuturkeun ka mana léosna. Beuki ngajauhan. Maca didorong ka luhur sieun reungit bruru hiber. Ari bérés salam, dirérét deui, reungit geus euweuh dina tempat. "Iblis!" haté gumujeng. Geus, urang buru-buru istirahat. Enyaan leungit dua kali lantaran reungit. Geus mah solat teu husu, katurug-turug omongan garihal najan ukur na haté. Diobrolkeun ka babaturan nu katempona rada "eusian." Disebut eusian soténan, pédah wé solatna leket katurug-turug tapi teu weléh direumbeuy ku hadits. Ti Sakolana, kuring lulusan Ékonomi, Téh. "Leres éta Sétan éta téh. Sétan nu sarupa reungit. Sétan mah loba carana pikeun ngagoda jelema nu niat ibadah. Pan éta, ku reungit sasiki baé nepi ka teu husu kana solat," pokna sumanget pisan. "Nyao atuh lain sétan mah. Da sidik reungit sagedé kutil anak. Teu tandukna teu sing," tétéh semu heureuy. "Heueuh sétan nu sabenerna reungit..." keukeuh."Heueuh lah, kumaha énté wé, sétan téh sétan, miluan baé cekéng mah." "Nyao ah, tara puguh chat jeung énté mah. Rék naon atuh chat- keun ka kuring ari teu beunang dibéjaan mah...." rada bingung. Geuleuh, kawas hirup. "Tuh, sok teu kaopan. Pan kuring geus ngaheueuhkeun." Teu némbal. Strang up na mimiti jamotrot. Kuring ngadadak nyerengeh. Atuda geus remen kuring mikaresep nyebut keun dina sagala rupa kitu-jeung- kitu sanajan kitu-kitu, pokona naon baé nu sok ngalantarankeun solat ébat. Nepi ka Si Bungsu gé kungsi disebut sétan ku jalma mah. Sajeroning kuring dodongéng, sabada solat, Si Adé gogorowokan nyalukan sémah. Paneuteupna cekeng rada ngaganggu Tapi kuring gé ngaenyakeun. Jeung percaya yén, manéhna pura-pura ngaganggu solat na tapi kadang anjeunna setan. Jigana, mun keur solat, sétan téh naplok dina pikiran, dina kongkolak panon, dina ceuli, haté. Wah, Pokona mah saawak-awak ditalikung ku syetan. Da éta we, mun urang poho neundeun hiji barang, inget teh da sok keur solat atuh. Nepi ka aya babaturan nu pura-pura heureuy, mun aya nu kokotéténgan nambahan alus teh pura-pura tuluy ngobrol, geura solat heula, moal burung inget cenah. Da jeung enyana.Sanajan teu boga harepan manuk harepan, teu hayang ngalaman solat husu tea. "Teu kudu ngadagoan. Tingkat husu keur urang mah béda jeung Kangjeng Sayidina Ali, atawa para sohabat. Urang mah kakara solat awal waktu, éta gé geus kaasup husu," ceuk Ustad Imong Baheula. Tapi kuring inget ka manéhna, manéhna rada nyay aya harepan dina haté téh. Jadi capé keur satékah bari solat subuh. Najan teu bisa méakkeun waktu, pang-pangna mun keur di kantor. Tapi abdi nyobian teuas pikeun meunangkeun eta. Ngaku waé bisa 100 persen. Pabrik urang, ari mapagahan ka anak juragan mah dring gé remen. Sholat kudu husu, cékéng téh. Tara poho dicaritakeun dina dongéng Ustad Imong maké Sayidina Ali. Komo ka Si Bungsu mah, nambahan budak keur meumeujeuhna resep heureuy. Komo mun solat di masjid, asa loba batur heureuy. Ari solat tara daék sajajar jeung kuring, da meureun teulaluasa heureuy téa. Balik deui ka masjid, oyag-oyagan, dina papagahan, rék solat, rék solat, cék. “Da hésé waé atuh Yah, baturna noélan waé,” ceuk Cenah sorangan. "Enya mah, Adéna, badé dilayanan," walon Kuring sabari. “Da geték atuh, noélanana kana cangkéng,” masih kénéh ngabéla. “Solatna atawa ngaréndéng jeung Pa.Da Adé masih pura-pura nyaliara baé," Kuring angger leuleuy. "Da teu puguh atuh Yah. Piraku nyeuseup Adé sorangan." Ih, mani teu béakeun kecap keur némbal ka kolot téh. Bati jengkel. Pura-pura bingung, ari budak mah kudu kumaha ari mapagahan budak keur meumeujeuhna lenger kawas Adé. Rasana garing baréto teu kitu. -kitu teuing, basa sau- mur kaayaan. "Beda budak ayeuna jeung budak baheula," indungna sok mé laan. "Beda naonna, jeung diajarna bener mah baé rék baheula rék ayeuna gé," kuring beuki gemes. "Beda alam, béda parab, nya béda cara mapagahanana gé ,” indungna embung éléh "Leres abdi kedah mapagahanana? Pék ku mamah geura ari leres jénius mah abdimah mapagahan...." kuring rada teugeug. "Alus pisan euy, melesat. Nyaring, sprite. Kadé, contona, hehehe, contona," Indungna leungit obrolan. Peuting isukna, asa horéam ka masjid téh. Keur mah hujan ngaririncik baé, katurug-turug tadi bada asar petit gawang dibewarakeun keun kaleungitan kura- sabeulah. Teu karasa muragna, cenah. Teuing dina kasur, teuing di kamar mandi, teuing dina mendi. Saréréa ubyag ngajalankeun. Aya batré handapeun kasur. Lapur atawa éta mah sok kurabu. Mangkaning hargana. Ieu rada euyeub, bahan dijieun tina platinum.Nepi ka satengah genep, saréréa dodongkoan masih kénéh nambahan. Si Adé apal tea. Bawa kuring ka masjid. Tapi tetep, singkil deuih, maké mukena nepi, pura-pura maca Qur’an di masjid. "Asa horéam, hujan waé geuning. Dupi urang sasarengan di bumi waé atuh nya?" kuring ngarasa kasaluyuan ti saréréa. "Ah, teu langkung Kapala baé ieu mah. Ka hayu masjid, teu nanaon di bumi. Nu penting mah solat," walon juragan. Ku sabab kuring jeung pamajikan bisa mandi, mupakat wéh saréréa teu ka masjid. Kuring jeung pamajikan gur-joru mandi, tuluy tartib nyabok tengah imah. Si Adé hideng ngagundukkeun Qur'an dina méja komputer. Maksudna mah anjeun daek ngaos Qur'an babarengan. Abong nambahanna keur ngumpulkeun kurabu, na da éta mah pikiran, ngan museur kana kurabu baé. Kapaksa konsentrasi, sakapeung kuring leungit chat baé. Panon ngahaja dipeureumkeun, Sieun salah maca. Mangkaning keur ngimaman saréréa. Salah-salahna gé jadi udagan Si Adé. Asa cangkeul peureum. Basa keur maca surah dina rakaat kadua, bray lalaunan beunta. Panon teu langsung kana pangsujudan, kalah neumbrag korsi paranti lalajo tivi nu ngahaja meunang nyéréd diadekkeun kana méja tivi. Borélak cenah, katéwak ku juru panon dina handapeun korsi aya nu ngaborélak.Haté ngaguruh teu puguh. Upami lepat mah pasti sok diudag saréréa téa. Geuwat tungkul, neuteup pangsujudan. Tapi haté kumejot, ha- nu ngarérét ka palebah nu ngaborélak deui. Ras inget kana omongan babaturan, mun hayang manggihan barang nu leungit, solat cenah. Atah adol! Pikiran kuring gélo jeung gélo. Wirahma solat jadi guligah. Kudu nu ma'mum di tukang haréraneun. Pikiran mah nitah masih salsé jeung museur kana solat, tapi haté mani teu beunang diondang bener. Panon deuih, mani rét deui rét deui, teu kalis ku di- peureum-peureum. Bérés salam, nu ti tingsolongkrong rék sun han-ngan, ari kuringlos ngarongkong ka lebah korsi téa. "Ari bapa naon?" dunungan nanya heran. "Tah Mah, kurabu téa...." ceuk kuring bari ceg ka nu ngaborélak téa. Ari gep, gusti..., singhoréng ukur géspér sabuk, nonghol saeutik. Janten ngaleungitkeun kawat platinum sareng nahan warna pérak. "Euleuh-euleuh, tah ti tadi inget ka kurabu wé nyah... Eh imam mah rada teuing," ceuk Mamang tapi imut. Kadeukeutan sora Si Tétéh jeung Si Adé seuri ditahan