Isuk kénéh Si Kabayan jeung mitohana geus harudang, lantaran poé éta rayahat rék moro uncal. Urang kampung geus saraged, maké calana sontog, samping dibeubeurkeun kana cangkéng, bedog panjang nyolégréng. Sawaréh marawa tumbak. Anjing ragég geus hayangeun geura ngudag boroan ka leuweung. Nénjo batur saraged téh Si Kabayan mah teu ieuh kapangaruhan. Manéhna mah ngaléléké, maké sarung dikongkoyangkeun. Batur-batur marawa bedog, manéhna mah kalah mawa péso raut. “Keur naon mawa péso raut, Kabayan?” tatanggana nanya. “Keur nyisit uncal,” jawabna. Nu rék moro laju indit. Tepi ka leuweung, der ngasruk. Anjing ragég ti kulon, ti kalér, ti wétan. Jalma-jalma pating corowok. Nu megat ayana di beulah kidul, lebah bubulak. Ari Si Kabayan misahkeun manéh. Manéhna mah nangtung handapeun tangkal jambu batu bari tatanggahan, néangan jambu asak. Keur tatanggahan, gorowok nu ngagero, “Pegaat…!” Si Kabayan ngalieuk. Ari torojol téh ti jero rungkun, uncal jaluna. Tandukna ranggah. Si Kabayan can nyahoeun uncal. Cék pangirana uncal téh sagedé anak embé. Nu matak barang nénjo sato nu siga kuda bari tandukan téh, ngan térékél wé manéhna naék kana tangkal jambu. Teu bisa luhur naékna téh da kagok ku sarung. Manéhna nangkod kana dahan panghandapna, sarungna ngoyondon. Kabeneran uncal téh lumpat ka handapeunana pisan. Si Kabayan peureum, sieuneun kaparud ku tanduk uncal nu sakitu ranggahna. Si kabayan teu kira-kira reuwaseunana barang karasa aya nu ngabedol ti handap. Ari diténjo horéng tanduk uncal téh meulit kana sarungna. Uncal ngarengkog, tuluy babadug hayang ngalésotkeun tandukna. Kadéngé ambekanan hos-hosan. Si Kabayan beuki pageuh muntangna, uncal beuki rosa ngamukna, tapi tandukna kalah beuki pageuh kabeulit ku sarung. Si Kabayan beuki geumpeur, sepa taya getihan. “Tuluuuuung….tuluuunngg…., ieu aing ditubruk uncal…!” Si Kabayan gegeroan ménta tulung. Teu lila burudul nu moro nyalampeurkeun. Nénjo uncal abrug-abrugahn téh, teu antaparah deui belewer wé ditumbak. Uncal ngajéngjéhé. Jekok-jekok pada ngadékan tepi ka rubuhna. Uncal ngajoprak. Si Kabayan gé ngalungsar gigireunana bari rénghap ranjug. Nu ngariung uncal hélokeun. “Kumaha ditéwakna ucal sakieu badagna, Kabayan?” Si Kabayan nangtung lalaunan bari cungar-cengir., “Ah gampang. Uncal mengpengan ka handapeun tangkal jambu, ku kuring dipegat. Barang geus deukeut, dirungkup wéh tandukna ku sarung . Tuh geuning sarungna ogé tepi ka rangsak saroéh. Geus karungkup mah teu hésé, kari marieuskeun wé tandukna.” Saréréa gogodeg. Ari Si Kabayan padamuji téh nyéréngéh wé bari ngusapan tuurna nu barared. Uncal pada ngarecah. Si Kabayan ngajingjing pingping uncal bari heheotan

Isuk kénéh Si Kabayan sareng mitohana parantos harudang, kusabab dinten éta sinareng rék moro uncal. Urang di kampung Geus Saraged, nganggo calana sontog, disisi ditutupan ku ranjang anu melengkung, panjang nyolégréng. Sawaréh marawa tumbak. Anjing ragég parantos hoyongeun geura ngudag boroan ka leuweung. Nénjo batur saraged téh Si Kabayan mah teu ieuh kapangaruhan. Aksés mah ngaléléké, nganggo sareng dikongkoyangkeun. Batur marawa bedog, nahan mah kalah ka mawa péso raut. "Keur naon mawa péso raut, Kabayan?" kumaha naroskeun. "Keur nyisit uncal," jawabna. Nu rék moro indit laju. Tepi ka leuweung ka, der ngasruk. Anjing ragég ti kulon, ti kalér, ti wétan. Jalma-jalma pating corowok. Nu megat ayana di beulah kidul, lebah bubulak. Ari Si Kabayan salahkeun manéh. Nakakita mah nangtung handapeun tangkal jambu batu bari tatanggahan, panyebaran jambu asak. Keur kurang ajar, gorowok nu ngagero, "Pegaat ...!" Si Kabayan ngaco. Ari Torojol, sanés kapikiran, uncal jaluna. Tandukna rengat. Si Kabayan can nyahoeun uncal. Cék pangirana uncal téh sagedé anak embé. Heueuh, barangna nénjo sato nu siga, kuda boga tandukan téh, ku térékél wéakkeun naék kana tangkal jambu batu.Anjeun tiasa luhung naékna téh da kagok Abdi sareng. Cocog nangkep cabang panghandapna, sareng ngoyondon. Kabeneran uncal téh lumpat ka handapana pisan. Si Kabayan peureum, tanduk kaparud sieuneun mah uncal nu sakitu ranggahna. Kabayan teu ngeunaan réuwaseunana barang sabab kuring henteu ngagaduhan handap. Ari diténjo horéng tanduk uncal, aranjeunna ngulit sarung katuhu. Uncal nggarengkog, tuluy babadug hayang ngalésotkeun tandahna. Kadéngé mencét hosté. Si Kabayan beuki pageuh muntangna, uncal beuki rosa janten ngambek, tapi tandukna kalah ka pageuh beuki kabeulit kuring nyaéta sarung. Si Kabayan beuki geumpeur, manéhna ngarasa hanjakal. "Tuluuuuung ... .tuluuunngg ...., ieu aing katarajang uncal ...!" The Kabayan Gegeroan Ménta Tulung. Teu lila burudul nu moro nyalampeurkeun. Nénjo uncal abrug-abrugahn téh, teu antaparah deui belewer wé ditumbuk. Uncal ngajéngjéhé. Cekék di sisina ka rubuhna. Uncal nuju damel. Si Kabayan gé ngalungsar gigireunana bari rénghap ranjug. Nu ngariung uncal hélokeun. "Kumaha dibarengan ku ucal sakieu badagna, Kabayan?" Si Kabayan lalaunan bari nyengir, "Ah gampang. Uncal nganggo jambu handapeun, kari kaganggu. Barang geus deukeut, ditutupan ku tanduk kuring sarung. Éta gnarly selubung tina tepi ogé tina rangsak saroéh.Geus karungkup mah teu hésé, kari mariékeun wé tandaan. " Saréréa gogodeg. Ari Si Kabayan, bari muji, parantos nyobian ngusap tuurna nu barared. Uncal rusak. Si kabayan mawa pingping uncal ku hoot